Zgadzam się z Tobą w pełni, dzięki za ten głos.

Popieram, to wspaniały film najlepszego polskiego reżysera jakim jest pan Andrzej Wajda.
Co do pani Krystyny Jandy - najbardziej utalentowanej aktorki, to należy się Jej wielka pochwała za te ,,zwierzenia" (choć bardzo dobrze wiemy, że kręcąc ten film nie miała na celu zbierania pochwał, a raczej jak najdłuższe utrzymanie pamięci o jej mężu).
,,Tatarak" - największe arcydzieło polskiej kinematografii w ostatnich latach

Niestety się nie zgadzam dość zdecydowanie. Film zdecydowanie lepszy niż nadęta produkcja Wajdy pt. "Katyń", ale żadne arcydzieło (nie tyle w latach ostatnich, co w ogóle) to nie jest. Nie jest to arcydzieło filozoficzne, bo mówi w banalny sposób o najbanalniejszych aspektach umierania. I co z tego wszystkiego ma wynikać? Do jakich refleksji to ma skłaniać? Nie jest to także arcydzieło filmowe: film jest nierówny, monologi Jandy przydługawe i przewidywalne. Znając Jandę - a ja należę do jej fanów - po kilku zdaniach wiadomo co, o czym i w jaki sposób będzie mówić. Sceny z Iwaszkiewicza zagrane potwornie (!!!) sztucznie, co potęguje dubbing P. Szajdy.

Krótko mówiąc: od samego początku ma się wrażenie sztuczności, jedynie oglądania jakiegoś filmu, bardzo trudno po prostu zaangażować się w tą nierówną i pourywaną opowieść, która - choć nie łatwa do przeniesienia na ekran - niestety dodatkowo straciła na eksperymencie Wajdy i Jandy.

Monologi Jandy mogą podniecać czytelników jej bloga i strony internetowej, choć nie ma w nich niczego, czego wcześniej aktorka by nie powiedziała. Taka identyfikacja jest zrozumiała, ale też zrozumiałe powinno być to, że w takiej formie nie ma to dokładnie niczego wspólnego z wielkim kinem i "arcydziełem".

"Kto nie przeżył sytuacji podobnej, do tej, w jakiej znalazła się Janda, nie zrozumie jej monologu".

Przy okazji bardzo ciekawa koncepcja oceny kina, w której wspólnota doświadczenia decyduje o ROZUMIENIU, a rozumienie o jakości. Trochę to staromodne, a jeszcze bardziej niedorzeczne. Film podejmuje tak banalne problemy, że naprawdę nie trzeba "znajdować się" w sytuacji Jandy, czy Marty, żeby rozumieć. Po drugie, rozumiem, że skoro np. jestem, byłem i będę (bo tak mam) przeciętnym szczęśliwym gejem nigdy nie zrozumiem rozterek Bess z "Przełamując fale" Triera, a skoro nie zrozumiem, to źle ocenię film, a więc nie powinienem w ogóle go oceniać. Gratuluję poczucia humoru!

Otóż niestety, jeżeli nie przeżyłeś śmierci kogoś bliskiego, to skąd wiesz co może czuć osoba, która to przeżyła? Jeśli nie poczułeś panicznego lęku o własne życie, to skąd wiesz co może czuć osoba, której przystawiono do głowy rewolwer?
Możesz spróbować przyrównać własne doświadczenia, skompilować je i zobaczyć czy możesz z nich ułożyć jakieś rozumienie sytuacji drugiej osoby, ale nie zrozumiesz jej w pełni, jeśli nie przeżyłeś tego co ona.

I wcale nie chodzi o to, by oceniać film tylko na podstawie historii. Dobra historia może być opowiedziana w kiepski sposób. Dlatego możemy oceniać Tatarak również od strony formalnej, wizualnej i tak dalej.
Dla mnie jednak głównie liczy się umiejętność stworzenia odpowiedniego klimatu dla kontemplacji emocji i dlatego na przykład po tysiąckroć wolę "Dom wariatów" od, dajmy na to, "Dnia świra".

Chciałbym sie wtrącić w tą rozmowę. Ja jakoś tego filmu nie moge strawić i mówienie o tym , że to jest arcydzieło- filozofia dorabiana do uczucia po stracie kogoś bliskiego to bzdura moim zdaniem.
Nie ukrywam temat może i ciekawy, ambitny. Szacunek dla Jandy za takie otwarcie...ale
Zostało to potraktowane po łebkach - jak teleexperess o 17. na jedynce.
Jak widz zaczyna poznawać co , gdzie , kiedy - zaczyna się jakiś wątek miłosny to juz okazuje się , że to koniec.
A najbardziej wkurza mnie sposób przedstawienia tego - pół reportaż pół film fabularny. Tylko prosze niech nikt nie pisze , że nie rozumiem tego filmu - nie o to chodzi.
Można było z tego albo zrobić 100% dokument albo poprostu nakręcić film na podstawie tych wydarzeń . A nie łączyć tego razem.
Wiadomo znajdzie się rzesza entuzjastów , ale można było to prościej. Dosyć w życiu naoglądałem się "ambitnych produkcji"
Może historia opowiedziana była za prosta żeby ja "wykręcić"?

Daję 9. Bardzo kameralny film zrealizowany w ciekawy sposób. Rola Jandy mistrzowska. Moim zdaniem jedynym słabym punktem tego filmu jest niejaki Paweł Szajda, który ewidentnie nie sprostał wymaganiom stawianym przez rolę.