Chciałbym zastanowić się nad tym filmem na poważnie. Łatwo skwitować go jednym zdaniem - "nuda, nie podobało mi się". To naprawdę bardzo łatwo jest zrobić i nie ma wtedy dalszej dyskusji.

Ale jednak nagroda została przyznana. Nagroda ważna, na Berlinale. Nagroda za "wyznaczanie nowych horyzontów kina". I to nie dla jakiegoś młodzieniaszka, początkującego reżysera, ale kogoś, kto osiągnął już wszystko w sztuce filmowej, znalazł się na samym szczycie i nie potrzebuje nagród, nie potrzebuje poklasku. A zatem musi być coś na rzeczy i to być bardziej niż gdyby Wajda miał 20-30 lat.

Połączenie filmu fabularnego z filmem dokumentalnym. Wajda mówi: "Spodziewam się, że to będzie przyszłość kina. Wiele oczekuję od tej kombinacji. To by ożywiło film fikcyjny, dało mu drugi wymiar. Spodziewam się, że to jest kino przyszłości". I on myśli rzeczywiście o tym na poważnie, bo mieliśmy tę konwencję już i wcześniej, w "Katyniu".

Ta konwencja rzeczywiście zaczyna się rozprzestrzeniać. Została użyta w "Wojnie polsko-ruskiej" Żuławskiego, w "Ślubach panieńskich" Bajona. Moda więc rzeczywiście została przez Wajdę zapoczątkowana. Pytanie teraz, czy to dobrze i czy się przyjmie?

Jeśli chodzi o filmy Wajdy, to mam mieszane uczucia. Podoba mi się eksperyment, ale coś tam nie do końca mi gra. Ani "Katyniem", ani "Tatarakiem" zachwycony nie byłem. Ale już na przykład "Wojna polsko-ruska" to mi naprawdę gra i trombi zespół kombi. Może więc jest tak, że Wajda - jako pionier - nie zachwyca, ale trend został wyznaczony i naśladowcy doszlifują pomysł. Jak sądzicie?