Nie rozumiem opisu tego filmu. Film był trzywarstwowy, a oni uczepili się jakby tylko
jednej z nich. Pominęli zupełnie monolog Jandy, który dodawał temu filmowi... nie wiem
jak to opisać, bo "smaczku" mi tu kompletnie nie pasuje... który ubarwiał ten film,
sprawiał, że był on bardziej emocjonujący. Pominęli rozpacz Jandy, którą przelała ona
właśnie w ten film. Ja nie twierdzę, że opisanie tego filmu mogło być rzeczą łatwą, ale ja
na pewno nie zamknęłabym tego do jednej warstwy tego filmu. Za dużo Janda dała
siebie w ten film, za dużo było elementów biograficznych, za bardzo osobisty był to film.
Poza tym, nie zgadzam się co do tej "fizycznej fascynacji". Pewnie, z pewnej perspektywy
to w taki właśnie sposób wyglądało, ale moim zdaniem Marta odnalazła w tym młodym
mężczyźnie syna. Zauważcie, że jej relacje z nim były bardziej matczyne, kiedy Boguś
zabrał się do sprawy "bardziej poważnie", Marta oponowała. No i ta scena, kiedy ona po
jednym spotkaniu z nim weszła do pokoju swoich zmarłych synów i wspominała ich. Ja
to w ten sposób odebrałam - nie twierdzę, że mam rację i pewnie po konstruktywnej
dyskusji, byłabym skłonna obejrzeć ten film jeszcze raz i spojrzeć na niego okiem
mojego ewentualnego adwersarza, ale żeby zamykać cały film w ten sposób?

A sam film... bardzo dobry. Świetna gra aktorska, świetny pomysł, a przy monologu Jandy
miałam ciarki na plecach.