Wajda wszedł na końcowy etap swojej życiowej drogi i twórczośći, stąd kino
"rozliczeniowe", w którym będziemy mu asystować lub nie. To wolna wola widza.
Towarzysząc polskiej kinematografii, siłą rzeczy towarzyszymy Wajdzie. Nie razi mnie więc
forma bardzo osobistego, intymnego filmu, teatryzacja kina, rozliczenie dokonywane przez
reżysera i aktorkę. Za całokształt bytności w historii polskiego kina po prostu im się to
należy. Może Janda opowiedzieć historię umierania, może wspomnieć i oddać tym hołd,
swojemu mężowi, może Wajda wspomnieć i oddać hołd swojemu przyjacielowi i
towarzyszowi z planu filmowego, tak jak to zrobił we Wszystko na sprzedaż dla
Z.Cybulskiego i E.Czyżewskiej, może powrócić i oddać hołd prozie Iwaszkiewicza, do
której tak często sięgał, może powrócić i oddać hołd J.Andrzejewskiemu kładąc na stół
Popiół i diament. Może. Należy mu się. Mimo, że zdecydowanie bardziej ceniłem
intelektualne kino Zanussiego, równie zdecydowanie przyznaję, że "rozliczeniowy" film
tego ostatniego - Cwał, był produkcją ośmieszającą to co tworzył w okresie intelektualnej
prosperity. Roziczenie Wajdy wypada w tym zestawieniu zdecydowanie lepiej i bardziej
przekonująco.