oczami radzieckiej zabawki uwidziane ti ta ta:

Moskwa 1990 roku jak w krzywym zwierciadle odbija się w filmie Pawła Łungina Taxi blues (nakręconego w kooperacji z Francją), w którym Mamonow gra awangardowego saksofonistę alkoholika, czyli prawie samego siebie. Niezapłacony sylwestrowy kurs w moskiewskiej taksówce (uroczysty koniec lat osiemdziesiątych) i konfiskata saksofonu w zastaw przez wkrwnego taksówkarza. To wszystko przeradza się w bardzo burzliwą, zakrapianą procentami przyjaźń i ciąg całodobowych libacji w dusznej komunałce. W tle muzycznym freejazzowe esy- floresy. W tle na wizji pierwsi bandyci w różowych kreszowych dresach, kolejki po lewy spirytus, całe rodziny po eksmisjach, mieszkające w wagonach na bocznicach kolejowych i inne egzotyczne obrazki z Dzikiego Wschodu. To wszystko zachwyciło krytyków na festiwalu w Cannes. Taxi blues dostał główną nagrodę za najlepszą reżyserię, wyprzedzając między innymi film Jeana-Luca Godarda z Alainem Delonem. W 1991 roku Taxi blues jest wyświetlany w dwudziestu paru krajach.