Millenialsi obficie broczą krwią ulice teksaskiego miasteczka w tej nadspodziewanie brutalnej kontynuacji Teksańskiej masakry piłą mechaniczną. Nowa odsłona sagi - bezpośrednia kontynuacja pierwowzoru - to krwawa jatka bez trzymanki: pełno na ekranie odrywanych kończyn i tryskającej ze wszystkich członków hemoglobiny. Można doszukiwać się w filmie drugiego dna i potraktować go jako krwawe odbicie konfliktu wokistów z trumpistami, ale nade wszystko Teksańska... to feeria efektów gore, która winna zadowolić wielbicieli ekranowej przemocy. Wszystkich admiratorów ambitnego kina, oczekujących dobrych dialogów, umiejętnie budowanych charakterów postaci, ostrzegam: "nie idźcie tą drogą", lepiej obejrzyjcie nowy film Jane Campion. Teksańska.. jest prezentem dla perwersyjnych amatorów mocnych wrażeń, reszta widowni niech lepiej od ekranu stroni. Warto docenić oprawę wizualną filmu: nasycone słońcem Teksasu kadry, kamera ujmująca pogrążające się w rozkładzie wnętrza, umiejętna praca kamery, stosowanie slow motion... Świetnie wypada umiejętnie grający swoją cielesnością Leatherface, którego niektóre ujęcia (pole słoneczników!) są pierwszej próby. Dodatkowy plus za pyszne nawiązanie do Torso Sergio Martino.