Film obejrzany po raz drugi po latach zrobił na mnie dużo większe wrażenie niż tych parę
lat temu w kinie. Swoje przeżyłem i swoje zrozumiałem.

Przede wszystkim najlepsze jest przesłanie filmu - miłość, związki, słowa - to wszystko
jest nic nie warte. Kobiety mówią kocham, a chwilę później zdradzają bez mrugnięcia
okiem, są dwulicowe i w przeciwieństwie do mężczyzn nie są w stanie się przyznać o co
chodzi im w życiu - o to, by mieć stałe utrzymanie, mieszkanie, samochód i małpę, która
jej to wszystko zapewni. Ślub na końcu pokazuje, ile ślub jest warty - rozmowa Tytusa z
ojcem: będziesz miał papier, a ruchać możesz nadal.

Tretyn wierzył w ideały - zaufanie - i zrozumiał, że jego żona jest taka sama, jak
stereotypowy samiec. Jedynie Janis ma szczęśliwy związek - jedyne, co musiał zrobić, to
stać się pantoflarzem, żyć w toksycznym związku i całkowicie zapomnieć o tzw. jajach.

Film po prostu pokazuje, że i kobiety, i mężczyźni są siebie warci - niczym nie różnimy się
od zwierząt, chociaż nazywamy się ludźmi, a tak naprawdę potrafimy się jedynie
usprawiedliwiać.