Dość szybko film zaczął mnie mierzić. Nasunęło się porównanie z "Essential Killing"
Skolimowskiego (także oceniłem na 3/10). Główny problem tego filmu: "O co tutaj w
ogóle chodzi?" Mamy film o wojnie w Iraku, o Saperach. Przez dłuższy czas nie wiemy,
kto tu jest bohaterem - 3osobowa jednostka saperów, jeden z nich, cała armia USA,
piekło wojny i jego wpływ na żołnierzy? Film łączy całkiem udane zdjęcia z akcji (ale nie
wychodzi ponad standard IMHO) rozbrajania bomb i strzelanin z nie pasującymi,
ROZWLEKŁYMI, onirycznymi wstawkami. Szybko okazuje się, że rzeczywistość wojenna
(i w ogóle realizm) są bardzo spłaszczone - James robi sobie co chce, nie słucha, nie
tłumaczy się członkom zespołu, jeden z nich będzie przez to cierpieć. Wydaje się być
niezniszczalny. Podkładający bomby (i je detonujący) są zawsze w zasięgu wzroku, mimo
to uchodzą cało. Wózek w pierwszej scenie traci kółko, a przecież mógłby zostać
pociągnięty.. itp itd.
Skoro nie realizm to może emocje, obrazy, cała ta ulotność marzeń, oniryczność? Gdzie tam, pojawia się to w najmniej oczekiwanych momentach, rozwleka akcję i jest patetyczne do przesady (np. latawiec obserwowany przez powalonego wybuchem Jamesa). BLE.

Wielkie rozczarowanie. Jeden punkt więcej (dostałby 2 ode mnie) dostał za <SPOILER>
jedną z końcowych scen, gdzie James mówi synowi że jest tylko jedna rzecz, którą
kocha. Nie wiemy do końca, czy chodziło o synka, do którego to powiedział, czy
rozminowywanie bomb w swoim skafandrze - pancernej puszce. I ta właśnie refleksja
jest jedną z niewielu ciekawych momentów filmu </SPOILER>