(...) „The Lodgers. Przeklęci” to film nakręcony z potężnym wyczuciem stylu i z melancholią w sercu. Jest delikatny, starannie wykadrowany, nieodparcie piękny wizualnie. Brianowi O’Malleyowi obce nie są ani klasyczne powieści Poego (scenariusz ewidentnie zainspirowała „Zagłada domu Usherów”), ani szlagiery wytwórni Hammer. Jego nowy projekt chętnie korzysta z retoryki horroru gotyckiego, niektórzy okrzykną go, nomen omen, duchowym spadkobiercą „Innych” czy „Kobiety w czerni”. Już od pierwszych minut charakteryzują się „Przeklęci” uderzająco upiorną atmosferą, czego wyznacznikiem może być podśpiewywana przez bohaterów piosenka o nocnych marach i gościach, których pod żadnym pozorem nie wolno wpuszczać do domu. Te mroczne akcenty doskonale współgrają z chłodnymi zdjęciami: operator rozkochany jest bowiem w morskich zieleniach i chętnie nasyca obraz odcieniami zniszczenia. Kompozycję kadru buduje na dekompozycji − co widać choćby po rozpadających się fundamentach straszliwego domostwa.

Pełna recenzja: #hisnameisdeath