"Dziki" lat 80-ych: fabularny debiut Kathryn Bigelow, w miarę udany, nawet jeśli niewolny od pewnych błędów często popełnianych przez początkujących twórców. Willem Dafoe (w swojej pierwszej dużej roli!) wciela się tutaj w "buntownika bez powodu", bardziej niegrzeczną i zepsutą wersję Brando ze wspomnianego na wstępie tytułu. Jego rola to zresztą jeden z największych atutów tejże produkcji, jest wyrazisty i charyzmatyczny, pełen zwierzęcej energii. Średnio ciekawy jest za to sam scenariusz, powielający ograne schematy kina o gangach motocyklowych. Finał, w zamierzeniu dramatyczny czy wręcz tragiczny, nie robi większego wrażenia, może dlatego, że jest kiepsko umotywowany i tym samym nieco sztuczny.
Od strony realizacyjnej nie mam większych zarzutów, zdjęcia, montaż są wykonane bardzo przyzwoicie. Plus należy się także za dobór ściezki dźwiękowej - w przypadku tego typu pozycji (akcja osadzona została w latach 50-ych) decyzja o umieszczeniu na soundtracku rock'n'rollowych kawałków wydaje się czymś oczywistym, niemniej "japa" i tak się cieszy, gdy w tle płyną te znajome dźwięki. Wizualnie "Loveless" to smakołyk przede wszystkim dla tych, którzy czerpali nieboską przyjemność z podziwiania fetyszyzystycznych eksperymentów Kennetha Angera - wprawdzie od strony estetycznej dziełu Bigelow daleko do rozbuchanej formy takiego "Scorpio Rising", ale każdy, kto pojmuje, co stoi za fascynacją skórzanym odzieniem, powinien być jak najbardziej kontent.
Podsumowująć: debiutancki obraz reżyserki "Hurt Lockera" to kino "w moim typie", stąd też będę może nieco zbyt łaskawy w ocenie. Nie znajdziecie tu wielkich emocji, ale jeśli cenicie sam klimat i odnajdujecie się w stylistyce "biker movies", to na pewno powinniście poszukać tego tytułu.