„The Ring” po raz ostatni widziałem dawno temu, ale mimo wszystko nie sądzę, żeby podczas opracowywania polskiego dubbingu „żywcem wycinano” aktorów z „Harry’ego Pottera” i „Gothic”. Przede wszystkim, nasza scena dubbingowa jest dość ograniczona i działa na niej tylko kilkudziesięciu stałych aktorów, stąd też siłą rzeczy ich głosy często powtarzają się w różnych produkcjach. Ale nie w „The Ring” – tutaj dla głównych bohaterów znaleziono mniej opatrzone głosy, a najwięcej w dubbingu działa dubbingujący Noah Marcin Perchuć (a dodajmy, że w czasie, gdy film dubbingowano, nie miał na koncie jeszcze tylu ról). Jeżeli chodzi o głosy tła, to jestem skłonny uwierzyć, że gdzieś w tle przewinęli się Mikołajczak czy inny Boberek.

Co zaś do samego dubbingu, to moim zdaniem ani trochę nie ujmuje on klimatowi filmu. Mnie podobał się on zarówno w oryginale, jak i z dubbingiem. Prawdę mówiąc, gdy po raz pierwszy obejrzałem wersję dubbingowaną, nigdy już nie wróciłem do angielskiej. Nie mówiąc już o tym beznadziejnym lektorze, jakim okaleczają ten film w telewizji. Jak dla mnie, „The Ring” i „Terminal” to dwie prawdziwe perełki spośród tych nielicznych filmów zdubbingowanych na zlecenie Universal Pictures Polska, pod względem warsztatowym spokojnie mogące równać się z oryginałem (nie licząc może tego, że „The Ring” jest za cicho nagrany). Później są akceptowalne, ale nie wybitne „Old School”, „Żony ze Stepford”, średnie „Zapłata” i „Legenda telewizji”, słabe „8. Mila” i „Przetrwać święta”, a na końcu koszmarne „Wygraj randkę!” i „Złap mnie, jeśli potrafisz”. Nie liczę „Kronik Riddicka: Mrocznej furii” i „Van Helsinga: Londyńskiego zlecenia”, bo to animacje.