Ring jest jednym z moich ulubionych filmów, nie dlatego że jest przerażający. Tak naprawdę to nie przestraszył mnie on wogóle, jak już to tylko zaskoczył w dwóch miejscach. Ale lubię go za coś innego.
Według mnie jest on bardziej smutnym dramatem psychologicznym niż horrorem.
Dramatem samotnej matki, która aby zobaczyć, że jej syn chce jej coś powiedzieć, chce być wreszcie zauważonym musiała przeżyć ten horror.
Dramatem rozpadniętego małżeństwa, które dopiero po kilku dramatycznych dniach znów zaczęło się schodzć.
Dramatem dziewczynki, która chciała być kochana, chciała mieć normalną rodzinę, ale przez jej dziwne moce, została tylko odtrącona, a potem zabita.
I właśnie za to cenię Ring. Za to, że pod przebraniem horroru ma też drugie dno.
A ci, którzy szukali tu tylko zwykłego horroru, nie dziwię się, że się zawiedli...