Tęsknie za prawdziwymi horrorami, w których główni bohaterowie zostają przestawieni przez 15-20 minut wstępu, tak abym mógł nabrać jakiś emocji z nimi związanych (pozytywnych lub negatywnych). Horrorów, gdzie od 21 minuty sukcesywnie ci bohaterowie są wyrzynani przez antagonistę do momentu, gdzie zostanie jedna góra dwie osoby. Takiego horroru, gdzie główny bohater często oddaje życie w obronie kogoś lub czegoś. Takiego z twistem na końcu, gdzie fabuła trzyma przez cały seans w napięciu, gdzie dialogi są ciekawe, a puenty pozostają w pamięci już na zawsze. Tęsknie za horrorami, gdzie główny Nemezis staje się ikoną popkultury i trafia na modne t-shirty. Wreszcie tęsknie za horrorem, którego chce się obejrzeć kilka razy z rzędu, żeby później też do niego wracać co kilka miesięcy czy lat.

Ten film taki nie jest. Podczas seansu siedziała obok mnie blondyna, która miała IQ 8 - taka typowa landrynka. Na niej film zrobił chyba wrażanie, ponieważ co chwilę podskakiwała na fotelu i zakrywała twarz - ku mojemu wielkiemu zdziwieniu. Co z początku było zabawne z kolejnymi minutami stało się męczące i bardzo denerwujące. Sam miałem ochotę wyciągnąć wielkie nożyce i jej przyje**ać. Wracając po seansie samochodem do domu, zdałem sobie sprawę, że jedyne emocje jakie miałem w ciągu ostatnich dwóch godzin były związane właśnie z blondyną. Film nie pozostawił po sobie nic, obejrzałem i już nigdy do niego nie wrócę. Z czasem w ogóle zapomnę.