(...) Nie machnę ręką na trzonową wadę filmu - fakt, że Pennywise wywołuje dyskomfort, ale prawie w ogóle nie straszy - i z tego powodu nie okrzyknę projektu Muschiettiego arcydziełem. Twórcom udało się nakręcić adaptację w znacznej mierze zadowalającą - ich pracę pochwalił przecież sam Stephen King, z reguły dość wybredny co do poczynań zakochanych w nim filmowców. Czego tu nie lubić: scenariusz gardzi irytującymi meta cytatami, Muschietti nie boi się ubrudzić dzieciaków sztuczną krwią, a całości nadano spielbergowski ton. Reżyser ma oko do upiornych detali, przez co jego film ogląda się dobrze przez okrągłe dwie godziny. W jednej scenie Pennywise objawia się Eddiemu na tle zrujnowanego, zapomnianego domu. Jego twarz powoli wyłania się zza dziesiątek czerwonych balonów. Dookoła kwitną idylliczne słoneczniki, mające być jedynymi świadkami nadchodzących okropieństw. Czarne chmury nie towarzyszą bohaterom nad głowami, ale napięcie i aurę zagrożenia, towarzyszące sekwencji, i tak można by kroić nożem. To świetny moment niezłego, całkiem dobrego filmu, a także jedna z nielicznych chwil, kiedy atak Pennywise’a, zamiast rozczarować oczywistością, urzekł mnie inwazyjnym wręcz stoicyzmem.

Pełna recenzja: #hisnameisdeath