Kiyoshi Kurosawa to niewątpliwie reżyser który wciąż ewoluuje. Jego styl rozrasta się z filmu na film, nie tracąc jednocześnie kilku stałych elementów. Mimo ciągłych eksperymentów z różnymi gatunkami trudno pomylić obrazy tego pana z innymi.
"Tokijska sonata" jak poprzednie dzieła zawiera bardzo długą ekspozycję, subtelny humor oraz kilka "wybuchowych" scen, które przerywają niespodziewanie chwile spokoju. To jednak tylko bardzo miłe dodatki do historii. A opowiada ona o 4-osobowej rodzinie, w której każdy z członków okłamuje resztę. Sasaki traci pracę i udaje przed żoną że chodzi do biura, mimo iż całymi dniami włóczy się po ulicach. Megumi męczą obowiązki kury domowej, więc robi potajemnie prawo jazdy, skrycie marząc o własnym samochodzie. Kenji chce być pianistą, dlatego opłaca lekcje gry z pieniędzy poświęconych na szkolne obiady. Takashi czuje się bez przyszłości, więc postanawia zostać żołnierzem armii amerykańskiej. Każde z nich będzie musiało wkrótce skonfrontować swoje potrzeby z opinią reszty członków. Doprowadzi to do zderzenia.
Nie wiem jak jest w Japonii, ale to wszystko można by z powodzeniem obsadzić w polskich realiach. Tutaj również wieloletnie doświadczenie kandydata na stanowisko może okazać się nieodpowiednie dla innych pracodawców, a brak perspektyw trawi serca młodzieży. Walka z rynkiem pracy to tylko jedna z przeszkód jaka czeka rodzinę Sasakich. Nie posiadają również wzajemnego zrozumienia. W pewnym momencie każdy marzy by zacząć wszystko od nowa, tak bardzo zapędzili się w kozi róg.
Wiele tu dobrych pytań do widza, ciekawych wątków, niezwykłych scen... A poza tym jest jeszcze świetna forma: reżyser bawi się narracją, puszcza oczko do widza, nierzadko balansując przy tym pomiędzy kinem artystycznym, a najzwyklejszym campem. To wszystko się zazębia i tworzy skończone dzieło. Być może nawet arcydzieło.
Pozycja obowiązkowa!!!