Chyba na żaden film nie czekałem tak długo jak na "Tron: Dziedzictwo". Gdy w 2008 roku, po odbywającym się co roku konwencie Comic
Con pojawił się w Internecie teaserowy, próbny zwiastun do tej produkcji, od razu wpisałem ją sobie na listę do obejrzenia. Pół roku
później obejrzałem pierwszą część "Tron" z 1982 roku, a od początku tego roku moje oczekiwania szybowały coraz wyżej, w miarę jak
pojawiały się kolejne zwiastuny, fragmenty filmu, czy próbki muzyki, która rzekomo miała znaleźć się w gotowym obrazie. Mój entuzjazm
ochłodziło trochę "Tron Night", po którym nie opadła mi szczęka i które pokazało mi, że moje oczekiwania co do tej produkcji poszybowały
zdecydowanie za wysoko, przez co finalny produkt mógł im kompletnie nie sprostać. I całe szczęście, że Disney zdecydował się na
zorganizowanie wtedy takiego eventu, bo bez niego moje wrażenia z "Dziedzictwa" mogłyby być mniej optymistyczne niż są teraz. Czy druga
część to najlepszy blockbuster tego roku? Zdecydowanie nie. Najbardziej efektowny? Również nie, bo choć świat dysku wreszcie wygląda
tak jak powinien wyglądać prawie 30 lat temu, to jest trochę zbyt płaski. Czy "Dziedzictwo" jest przynajmniej udaną kontynuacją filmu z 1982
roku? Jak najbardziej tak i wydaje mi się, że Ci, którym podobał się tamten film, będą usatysfakcjonowani również z tego obrazu.

"Dziedzictwo" to wielki blockbuster, który nie istniałby gdyby nie muzyka i efekty specjalne. Może to zabrzmi trochę dziwnie, ale przez
pierwsze dobre pół godziny miałem wrażenie jako, że już przed premierą bardzo dokładnie znałem soundtrack, że nie oglądam filmu
rozrywkowego, ale gigantyczny teledysk do nowej płyty Daft Punk. Muzyka, którą stworzył ten francuski zespół jest po prostu obłędna i
zasługuje na każde wyróżnienie, na wszelkie nagrody. To ona dźwiga ten wysokobudżetowy film, dodaje życia do tego szklanego, zimnego
widowiska. To cudowne połączenie elektroniki i muzyki symfonicznej ma w sobie duszę. Wydaje mi się, i to bardzo mocno, że gdyby nie
ona, nie dałoby się tego filmu oglądać, bo jest on chwilami strasznie napompowany, chłodny i nudnawy. Nie było w tym roku soundtracku
tak perfekcyjnie dopasowanego do obrazu, jak ten, który jednocześnie tak idealnie brzmiałby poza filmem. To nieprawdopodobne jak
idealnie ten francuski duet wyczuł klimat jaki powinien posiadać nowy „Tron” i jak przecudowną ścieżkę udało mu się stworzyć. Dzięki niej
ten film przekazuje jakiekolwiek emocje, dzięki niej ma jakieś tempo, dąży do czegoś, i chce się go oglądać. Bo "Tron" to właśnie ta
muzyka. Obraz wypływa bezpośrednio z niej, a nie na odwrót jak ma to normalnie miejsce, gdzie soundtrack jest tylko dodatkiem, pewnym
tłem do rozgrywającej się akcji. Muzyka Daft Punkt gra tutaj główną rolę i wcale nie potrzebny był bezpośredni występ muzyków przed
kamerą by ją zauważyć.

Drugim elementem bez którego nie możliwa byłaby ta kontynuacja są efekty specjalne. Jak pisałem już wcześniej dzięki dzisiejszej
technice wreszcie w pełni możemy zobaczyć świat dysku. Szklaną rzeczywistość w której poruszają się programy, którą rządzi zbuntowana
kreacja, do której przypadkowo wciągani są użytkownicy. Możemy w pełni podziwiać igrzyska toczone za pomocą świetlnych dysków,
wyścigi na motorach, i wiele więcej bo od pierwszej wersji świat ten zmienił się znacznie, rozrósł się, udoskonalił i możliwości jakie niesie
są przeogromne. Szkoda tylko trochę, że otoczenie nie jest jaśniejsze, że świat ten jest w większości spowity w głębokiej czerni, którą
rozświetlają kolorowe linie jak kontury obiektów czy pasy na ubraniach postaci, czerwone, pomarańczowe, żółte czy czasem niebieskie.
Wydaje mi się, że gdyby otoczenie było odrobinę jaśniejsze wyglądałoby jeszcze lepiej i trójwymiar byłby również pełniejszy. W obecnej
formie chwilami jest go za mało i nie za bardzo czuć przestrzenność tej wirtualnej rzeczywistości. Nieźle wyszedł za to czarny charakter Clu,
czyli odmłodzony Kevin Flynn. Co prawda w niektórych scenach czuć, że nie jest to prawdziwy aktor, że to co widzimy to jedynie
komputerowa maska odmłodzonej tworzy Jeffa Bridgesa nałożona na twarz aktora, ale i tak robi ona spore wrażenie, bo chyba jako
pierwsza taka twarz nie razi, nie denerwuje i nie wydaje się na pierwszy rzut oka sztuczna. Oczywiście to nie jest jeszcze perfekcja i
szczególnie w szybszych scenach widać działanie komputera, ale i tak jest to ogromny skok naprzód. Co ciekawe, choć większość akcji
rozgrywa się w sztucznym świecie nie odczuwamy przesytu obrazków wygenerowanych w komputerach, nie wylewają się one nadmiernie z
ekranu, przez co nie mamy wrażenia, że oglądamy animowany filmik niczym ze studia Pixar

Z bezsprzecznych plusów tego filmu to by było niestety na tyle. Do pozostałych czynników składowych tej produkcji można się bardzo
czepiać. W opowiadanej przez twórców historii roi się od nielogiczności, idiotyzmów, naciągnięć, a scenariusz szczególnie na początku,
jest nieskładnym zlepkiem luźnych scen, które łączą się ze sobą bardzo opornie. Dialogi są potworne, a całość wielokrotnie zmienia swój
wyraz, nie może się zdecydować czy chce być poważna, czy jednak rozrywkowo zabawna, przez co tym bardziej kolejne sceny zupełnie się
do siebie nie kleją. Dobrze podsumował to jeden z amerykańskich krytyków filmowych pisząc, że "Dziedzictwo" jest jednym z
najciekawszych filmów tego roku, zrealizowanych na podstawie jednego z najokropniejszych scenariuszy jakie powstały. Trzeba jednak
zaznaczyć, że pierwszy film o świecie dysku pod tym względem wcale nie był lepszy, a kontynuacja automatycznie przejęła jego słabe
punkty. Nie grzeszył ciekawymi dialogami, scenariusz miał szczątkowy i opierał się w gruncie rzeczy jedynie na ciekawym koncepcie i
przełomowych jak na tamte czasy efektach specjalnych. Wtedy zabrakło jedynie dobrej muzyki, bo kompozycja Wendy Carlos była nie
owijając w bawełnę po prostu okropna. Nie wiem jednak czemu, ale im bliżej finału, tym lepiej oglądało mi się tę kontynuację i pod koniec
historia ta naprawdę mnie porwała. Może po prostu później przestałem zwracać uwagę na te straszne dialogi i mielizny scenariusza, może
dzięki genialnej muzyce wkręciłem się w opowiadaną przez twórców historię, a może po prostu późniejsze wydarzenia były bardziej
interesujące i spójne, a to co mówili bohaterowie miało więcej sensu. Nie wiem. Ważne, że pod koniec seansu moje odczucia co do
"Dziedzictwa" były bardziej pozytywne niż na początku, a nie odwrotnie.

Joseph Kosinski wyraźnie postawił na stronę wizualną swego filmu, na to by świetnie wyglądał i równie dobrze brzmiał, nie interesując się
za bardzo fabułą, tym by miała większy sens. Oczywiście trochę szkoda, że podczas pracy nad kontynuacją nie popracowano trochę
bardziej nad skryptem. Dziwi mnie to tym bardziej, że za scenariusz odpowiadali Adam Horowitz i Edward Kitsis, współscenarzyści
"Zagubionych", po których można było spodziewać się czegoś zdecydowanie lepszego. Całe szczęście coś z tego dwugodzinnego pokazu i
tak wynika i nie jest on całkowitą wydmuszką, totalnie pustą od środka. Kontynuacja "Tron" jest filmem mówiącym o chorobliwym dążeniu
do perfekcji, o ambicjach przerastających samego twórcę, które przygniatają go i zaczynają wysysać z niego życie, bo w zabójczym pędzie
do doskonałości zapomina on o bożym świecie i tym co jest tak naprawdę ważne. Bo żadne, najbardziej nowoczesne świecidełka,
najpiękniejsze sztuczne twory nie są w stanie zastąpić tego co nas otacza, tego co jest w życiu najcenniejsze. Drugiego człowieka. Bo
właśnie ta „nieperfekcja”, ten teoretycznie niedoskonały świat w którym żyjemy, który nas otacza na co dzień, z którego też czasem chcemy
się wyrwać, bo wydaje się nam niewystarczający, jest tym co liczy się najbardziej. Premiera kontynuacji trafiła na idealny dla siebie czas.
Czas gdy życie coraz bardziej przenosi się do sieci, bo tak jest wygodniej, bo tak jest szybciej i łatwiej, ale jak zauważają twórcy to tylko
ułuda, czarno niebieska namiastka prawdziwego życia, która choćby nie wiadomo jak była perfekcyjna i doskonała, nigdy nie zastąpi tego
co realne, co rzeczywiste.

Aktorzy w tym sztucznym, cyfrowym otoczeniu wypadli tak sobie. Najlepiej zaprezentował się Michael Sheen w małej roli trochę
zdziwaczałego, ekscentrycznego właściciela klubu nocnego "end of line". Oczywiście można się czepiać, że postać ta wsadzona jest do
filmu trochę na siłę, że przez nią akcja za bardzo zwalnia i jest bardziej wymówką do pokazania Daft Punk, ale w ten sposób trzeba byłoby
sie przyczepić do całego filmu, a skoro ten składa sie z oddzielnych scen, to jedna więcej nie zawadzi, tym bardziej ze kończy sie całkiem
efektowną walką z Jeffem Bridgesem w roli głównej. On również całkiem nieźle wypadł w tym filmie, a do zagrania miał aż trzy role:
młodego Flynna na początku, postarzałego, medytującego Flynna, stwórcę wirtualnego świata, który zachowuje się chwilami jak rycerz Jedi,
oraz złego Clu, z którym musi zmierzyć się Sam. W tej roli wystąpił Garrett Hedlund i na ekranie poradził sobie ani dobrze ani źle. Po
zwiastunach obawiałem się, że będzie niesamowicie drętwy, ale całe szczęście taki nie jest i do przesadnego, denerwującego
sztywniactwa trochę mu brakuje. Fajnie wypadła za to Olivia Wilde jako pomagająca Samowi Quorra. Jej postać nie jest o dziwo jedynie
dodatkiem do głównego bohatera, który ma tylko ładnie wyglądać, jak to często bywa w tego typu produkcjach.

"Dziedzictwu" udaje się jeszcze pewna rzecz niebywała, o którą bym tego filmu nigdy nie podejrzewał. Choć sam obraz nie wciąga jakoś
niebywale i w czasie seansu cały czas zdajemy sobie sprawę z tego, że oglądamy tylko produkcję rozrywkową, pewne przedstawienie, a nie
prawdopodobną historię wyjętą z naszego świata, to po wyjściu z kina musimy się na chwilę zatrzymać. Bo rzeczywistość, która nas otacza
jest tak inna od tej w której przebywaliśmy jeszcze chwilę temu, że aż zaskakuje. Zupełnie jakbyśmy podobnie jak Sam ugrzęźli na dwie
godziny w świecie dysku, zagłębili się w niego tak mocno, że zapomnieli o prawdziwym świecie i teraz na nowo musimy ją odkryć,
przyzwyczaić się do niej, bo w jakimś trudnym do opisania sensie wydaje się inna od tej, którą opuściliśmy wchodząc do sali kinowej.
Dawno, naprawdę dawno nie miałem takiego uczucia opuszczając kino. Chyba ostatni raz zdarzyło mi się to po seansie "Silent Hill". Za to
niebywałe odczucie, że świat wokół mnie jest jakiś dziwny, jakiś inny, punkt w górę. Z chęcią obejrzałbym też kontynuację, o ile takowa
powstanie (co nie jest wcale takie pewne patrząc na niezbyt optymistyczne doniesienia z box-office), bo wydaje mi się, że twórcy mają
jeszcze coś do powiedzenia i jeśli tym razem trochę bardziej przysiądą nad scenariuszem, chciałbym jeszcze raz przenieść się do świata
dysku...

8=/10

P.S. Bardzo żałuję, że w samym filmie nie znalazł się mój ulubiony utwór z całej płyty czyli "Solar Sailer". W filmie pojawiła się scena w
której mógł zabrzmieć, a słychać go jedynie podczas napisów końcowych. Choć dobre i to.

P.S.2 Bardzo podobały mi się powtarzane sceny, jedne w świecie rzeczywistym, drugie w komputerowym jak pościg na motorach tu i tam,
czy złapanie Sama w dwóch światach. Takie małe, bardzo smaczne analogie.