Nakręcona kosztem 7 milionów dolarów długometrażowa wersja 'Bottle Rocket' okazała się finansową porażką, ale przyciągnęła uwagę krytyki, która o filmie wyrażała się w oszczędnych superlatywach. Publiczność na tym etapie jeszcze Andersona nie doceniła, ale też na dobrą sprawę nie miała do jego filmu szerokiego dostępu. Trudno zresztą się dziwić, bowiem jedynym znanym wtedy nazwiskiem firmującym 'Bottle Rocket', był James Caan daleko na drugim planie. Film przeszedł więc bez echa, choć zdobył sobie pewną grupkę wielbicieli, a potencjał Andersona dostrzegło... MTV, przyznając mu nagrodę dla najlepszego nowego filmowca. Początkujący reżyser, jak wielu młodych twórców jego pokolenia postanowił przemawiać językiem ironii. O ile jednak inni znajdowali w tym ujście dla zdystansowania od swoich bohaterów i podkreślenia swego rodzaju wyższości nad nimi; Anderson nie wyznaczył sobie takiej granicy i poprowadził bohaterów z ciepłem i zrozumieniem, stając murem za ich teoretycznie naiwną motywacją. Postacie Anthony'ego i Dignana to w gruncie rzeczy metafora ich pokolenia i lat dziewięćdziesiątych samych w sobie, mająca swoje odbicie w niezadowoleniu z własnego życia, zagubieniu, czy też po prostu poszukiwaniu sensu dla dalszych poczynań. Anderson nie bał się odcisnąć na nich piętna swoich własnych rozterek, ale też nie zrobił tego w celu ekshibicjonistycznej autoterapii. "Trzem facetom..." nie brakuje przecież humoru, ciepła i swego rodzaju życzliwości dla poczynań trójki gangsterów-amatorów. Anderson znalazł więc ciekawy i nienachalny sposób, by powiedzieć "bierz życie w swoje ręce, niezależnie jak miałoby się to skończyć".