to niewatpliwie jeden z najlepszych debiutow japonskiego kina i zarazem jeden z najwspanialszych przedstawicieli kina samurajskiego lat 60-tych. hideo gosha stworzyl kapitalny film, swietnie poprowadzony, z wciagajaca intryga, nawiazujacy do klasyki gatunku. jest tylko jedno 'ale' - trudno nie zauwazyc, ze zarowno sylwetki bohaterow jak i wiele scen czy ujec, jak zywo przypominaja 'straz przyboczna' kurosawy. rzecz w tym, ze w pewnym momencie nagromadza sie tego tak duzo, ze trudno nie porownywac obu obrazow; a tutaj niestety zwycieza mistrz. z drugiej strony dobrze, ze gosha nie poszedl na latwizne (jak chociazby sergio leone :)) i scenariusz obfituje w wiele ciekawych zwrotow akcji i niebanalnych postaci, zupelnie roznych od tych z filmow kurosawy. przede wszystkim to obraz o wiele bardziej pesymistyczny, pod tym wzgledem nawet 'yojimbo' musi ustapic mu pola. kreacje trzech tytulowych roninow - z kapitalna rola tetsuro tamby na czele - robia wrazenie, kazdy aktor nadal swojej postaci specyficzny charakter, z kazda z nich mozna sie utozsamic. specyficzny klimat buduja swietne zdjecia, ['yojimbowska' :\] muzyka oraz lejaca sie strumieniami krew, zas gosha nie oszczedza nikogo, kto nie jest gotow oddac swego zycia za innych. przewrotne, ale i bardzo intrygujace :). polecam.