Lubię noir. Lubię ten film, jego cienie i światła, mroczne zakamarki powojennego Wiednia, wyraziste i mocne charaktery (łącznie z kobietą, która nareszcie nie jest płaczliwą ciamajdą). Lubię intrygę, której rozwiązanie śledziłem z zaciekawieniem, lubię sceny perełki, jak np. pościg po kanałach lub pojawienie się Harry'ego.
Nie lubię motywu przewodniego, który sprawia, że widz przenosi się na andaluzyjską równinę albo do włoskiego miasteczka, gdzie jakiś stary pierdziel brzdękoli sobie na gitarce. Muzyka niszczy w wielu scenach napięcie i sprawia, że Wiedeń nie jest miejscem tajemniczym, nieodgadnionym i niebezpiecznym, a staje się miastem, gdzie przygody mógłby przeżyć Benny Hill.
Nie lubię również typowego finału, bo podobny jest n innych filmów z tego gatunku, ale taki już urok noir.
Lubię za reżyserię i kapitalne zdjęcia, mniej za muzykę i poniekąd wtórność. Nie lubię za karykaturalność scen śmierci i głośnych plaśnięć po uderzeniu "z liścia" lub z pięści.