Omawiany "Üç arkadas", w Polsce szerzej znany jako "Trzej przyjaciele" jest jednym z największych przebojów kinematografii Tureckiej. Chyba powinien być to dla nich wstyd, ale ówczesny hit Memduha Üna wcale nie rozwija X muzy. Jest zbiorem pomysłów z innych nurtów filmowych, począwszy od amerykańskich musicali, poprzez włoski neorealizm, aż na francuskich baśniach skończywszy. Główną inspirację stanowią "Światła wielkiego miasta" Chaplina i opowieść toczy się tutaj tym samym torem. Z tą różnicą, iż zamiast jednego trampa mamy trzech.

Bohaterowie spotykają na ulicach niewidomą dziewczynę. Celem ich życia jest odtąd uczynić ją szczęśliwą. Jako iż nie może ona tego zweryfikować, wmawiają jej że są książętami, ich brudna speluna to pałac, a majątek jaki posiadają pozwoli uleczyć chorobę. Tylko skąd wezmą pieniądze skoro są jedynie miejskimi kuglarzami?

Dużo tu piosenek (nawet niezłych), sporo wzruszeń, a niespodziewanie jest też pełno bijatyk. Wyglądają one efektownie niczym moshpit na hardcorowym festiwalu, bo postaci tłuką się całymi rękami w tempie dwa razy szybszym niż zobaczymy na westernach podczas saloonowych mordobić. To chyba jest jeden z nielicznych elementów, który został zrealizowany zupełnie inaczej niż w światowym kinie.

Ogólnie polecam, bo ma ten obraz swoją egzotykę, a i nie dziwi jego kultowość (bohaterowie są bardzo charakterystyczni). Trzeba jednak pamiętać, że to kino kiczowate, pełne zapożyczeń oraz ckliwe. Ot, taka ciekawostka dla badaczy egzotycznych dzieł.