Jest to trzeci czy czwarty film w moim życiu, przy którym się popłakałam. Muszę przyznać, że zawsze bardzo wczuwam się w sytuację bohaterów. Po prostu zwykle nie są to rzeczy, które by były na tyle poruszające, by wywołać we mnie silniejszą reakcę. Tym razem, na początku, wczułam się w osobowość Babi. Dopiero później, kiedy najpierw z powodu matki, potem pierścionka a następnie śmierci bliskiego przyjaciela Hache, dziewczyna za każdym razem go odrzucała, raniąc jego uczucia, poczułam gwałtowny wstręt do jej osoby - zaczęłam wczuwać się w jego sytuację. Gdy zobaczyłam scenę, gdy Hache po rozmowie z Katianą, mimo wszystko idzie pod dom Babi, podnosi słuchawkę, a tam jej matka żegna swoją córkę wychodzącą sobie jak gdyby nic z tym jej sąsiadem. Załamałam się w tym momencie. Postać Hache oceniam na 10, Babi na 4.