Oglądając ten film jakiś setny raz tylko utwierdziłam się w przekonaniu, że jest to (według mnie) najpiękniejszy i najlepszy film wszechczasów. Perfekcyjny wątek miłosny, idealnie ukazana wartość przyjaźni w życiu człowieka. Brak cukierkowego happy endu (strasznie nad tym ubolewam, ale to tak bardzo tu pasuje!!!). Końcowy wniosek, że tylko rodzina zostanie z tobą kiedy wszyscy inni odejdą. Chce mi się płakać. Ten film zasługuje na wszystkie nagrody świata, tak samo jak Mario Casas i jego powalająca gra aktorska. Mimo że chcę, żeby Babi była z Hache, to jednocześnie tego nie chcę, bo pod koniec wystarczająco się popisała, egoistka pieprzona.
Jej chłopakowi ginie przyjaciel, a ona jeszcze się obraża że ten wpada w rozpacz, po czym wmawia mu, że to przez niego Pollo zginął. I co dalej? Odchodzi. Odchodzi i zapomina o kolesiu, którego ponoć tak kochała, a który był w stanie zrobić dla niej wszystko. Babi naprawdę na niego nie zasłużyła. Gdyby go kochała, to zaakceptowałaby jego wady, trwałaby przy nim na dobre i na złe. Tymczasem łatwiej było go skreślić i znaleźć sobie innego gaha w momencie, gdy Hache jej najbardziej potrzebował.
Miała najwspanialszego faceta na ziemi. Faceta, który mimo że cierpiał z powodu straty przyjaciela i dziewczyny, dał jej spokój.
Dał jej spokój, bo za bardzo ją kochał, żeby "niszczyć" jej "idealne" życie. Dlatego usilnie potrzebuje trzeciej części, w której happy end spotka Hache, bo to właśnie on najbardziej na niego zasłużył.