Mnie ten film tak znudził, zmęczył. Nic z niego nie wyniosłem. Zgadzam się się z Tobą, że dialogi to dno. Bo dno.

Hmm... ja mam mieszane uczucia po seansie... z jednej strony film ma "swoje momenty" nowatorskie oraz aktorskie i uważam, że nie jest taki ostatni, ale z drugiej - coś tam się miejscami nie kleiło... jakby twórcy nie do końca byli zdecydowani, czy chcą tak na poważnie, czy wchodzą w karykaturę, zarówno postaci jak i dialogów... np.scena z chłopcem i nauczycielką karcącą go przed całą klasą za to, że nie ma ładnych, nowych butów wpędziła mnie w jakieś zażenowanie (chociaż myślę, że dzieciak jest świetny i mega-naturalny!), można by podejrzewać, że filmowcy zupełnie już nie wierzą w widza i uznali, że trzeba co chwila uderzać jakimś tego typu obuchem ażeby w ogóle coś poczuł... za dużo tych, według mnie dość tanich chwytów... Ale może tak miało być, film sygnowany znakiem JPII najwyraźniej nie mógł ominąć tych pełnych patosu i wzruszeń tonów, mogło być lepiej...

Z ostatnich polskich polecam Obławę.

Dziękuję, nie powaliła mnie Obława :(

No dobra. Szanuję, ale mam zupełnie odmienne zdanie.
http://www.filmweb.pl/film/Trzy+minuty.+21%3A37-2010-479730/discussion/Chora+Pol ska+Rzeczywisto%C5%9B%C4%87,1868713

Po prostu zżerała mnie ciekawość. Przekonywać nikogo nie zamierzam.
pozdro

A ja się nie zgodzę. ''Trzy minuty'' przypominają inny, b.dobry polski film z ostatnich lat a mianowicie: ''Zero''. Obydwa tytuły są światełkiem w tunelu współczesnego polskiego kina. Jak komuś nie pasują dołujące klimaty w naszej kinematografii, to niech sobie włączy ''Klan'' albo ''Na Wspólnej''.

teraz to pojechałeś(w drugą stronę) :P

Zero moim zdaniem zdecydowanie ciekawsze niż Trzy minuty. Więcej postaci, gęściej przeplatane wątki, no i obyło się bez patosu.

Owszem, mnie też ten film zdołował - jak można dopuścić do powstawania tak marnych produkcji...
Rozumiem, co masz na myśli, tylko nie wiem, czy można ten film nazwać dołującym. W chwili, gdy na ekranie widzę kliszę, z którymi w żaden sposób nie potrafię się utożsamić, gdyż nie są "żywymi", realnie napisanymi postaciami, nie odczuwam żadnych emocji.
Polscy reżyserzy mają dobrą rękę do tworzenia kina psychologicznego (z Kieślowski na czele, Smarzowskim, Koterskim tuż za nim, i wielu innych). Niestety, w tej produkcji patos spotyka się z kiczem, a historia jest bardziej niż naciągana. Kurcze! W pewnym momencie robi się z tego komedia pomyłek: ups! psychol walnął baseballem nie tę osobę, którą powinien; ups! narzeczona daje Lindzie żarcie z trutką na szczury, a on przecież zdrowieje... Scena z Karolakiem miała być śmiertelnie poważna i dołująca, ale czy ktoś tak to odczuł? Uczciwie powiem, że gdy ujrzałem Lindę z papierosem w nosie, parsknąłem śmiechem.
To nie był dobry film...

Całkowicie się zgadzam z taką opinią na temat tego ambitnego działa polskiej kinematografii. Po przeczytaniu kilku komentarzy wychwalających film miałem spore oczekiwania przed seansem. Niestety tej zbieraniny zagranicznych pomysłów w polskim wydaniu nie da się oglądać. Scenariusz może nie jest najgorszy, ale wykonie zabiło ten film. Kto uwierzy, że młoda, ładna nauczycielka zakocha się w podpijaczonym, nieatrakcyjnym, obleśnym reżyserze o zapędach blisko pedofilskich? W dodatku mieszkającym na korytarzu szklanego wieżowca? Czy jakiś Polak tak mieszka? Co za obłęd. I tak do końca, absurd goni absurd.

Ja nie doszukiwałbym się powielań motywów z poszczególnych filmów. "Trzy minuty (...)" w całości składają się na serię - przerobionych już na setki sposobów - klisz i schematów, której funkcjonują w kinie już od wielu dekad.
Osobiście uważam też, że nie można wyprodukować dobrego kina psychologicznego, operując jedynie pustymi skorupami bohaterów (właśnie wyżej wspomnianymi schematami).
I, matko... Miało być poważnie i z patosem, a wyszło jak żółw Bogu. Scena masturbacji sparaliżowanego Lindę przez jedną z pielęgniarek; nauczycielka drwiąca przed klasą z dziurawych butów chłopca; wspomniana przez Ciebie ucieczka psa.
Tak się kina psychologicznego nie robi (tylko filmy na zaliczenie w podstawówce).

Jak ktoś ma "Syndrom krytyka" i przesyt , bo za dużo się naoglądał i WSZYSTKO kojarzy mu się ze WSZYSTKIM to powinien se odpuścić oglądanie a już na pewno krytykowanie .

Nie o to chodzi bo przecież jak człowiek ogląda masę filmów to nie da się nie porównywać do innych dzieł,zresztą ciężko juz coś wymyślić oryginalnego przy tej ilości tworzenia kolejnych filmów ale nie tu mój zarzut po prostu jeśli juz coś plagiatować to robić to dobrze a nie na odwal.
Choć muszę przyznać,ze moje stwierdzenie,że kino polskie umiera bardzo się zestarzało bo o dziwo właśnie odradza się z popiołów.W ostatnim czasie powstała masa dobrych filmów polskich no i idzie to w dobrym kierunku na szczęście i oby tak dalej...

nie zgadzam się z Tobą.. Każdy film trzeba oglądać na świeżo zapomniawszy o setkach innych. To kwestia wrażliwości i dostrzegania niuansów. Zbyt duża ilość bodźców (tzw "przebodźcowanie") stępia. wrażliwość tym schematem myśląc .TY też .piszesz plagiat bo to samo napisało i powiedziało wielu przed Tobą = wniosek? po co to pisać? ... Odciski palców powiedziałbyś .-.jednakowe ? linie w lewo w prawo prawie takie same. Są ludzie którzy w ogóle nie rozróżniają azjatów itd itp Przekarmienie zabija apetyt - może powinieneś ograniczyć konsumpcję ..? filmów

Mogę oglądać filmy podobne do siebie albo nawet dobrze "splagiatowane" ale muszę czuć "jakość"i wtedy ilość się nie liczy :P

"Każdy film trzeba oglądać na świeżo zapomniawszy o setkach innych."

Z takim podejściem jarałbym się każdym gównem, bo "Wow! Obraz się rusza!".