Witam serdecznie
A co sądzisz o scenach z oszpeconą dziewczyną? Bo moim zdaniem są jakby opowieścią w opowieści.. i chyba nie do końca potrzebną. Do samego końca czekałem na jakieś "zazębienie" się jej wątku z losami głównego bohatera (może naiwnie), ale nic takiego nie miało miejsca. Co reżyser chciał nam przekazać przez "wstawienie" (bo wplecenie to chyba za dużo powiedziane) tej historii do filmu?

To rzeczywiście bardzo specyficzna opowieść w opowieści. Motyw tej dziewczyny w ogóle nie pojawia się w książce. Jest dodany na potrzeby filmu i porusza kwestię Holocaustu (dziewczyna pracuje w domu kombatanta, jej psychika naznaczona jest piętnem strachu przed kolejną wojną, w pewnym momencie wspomina o Nagasaki stąd można przypuszczać, że jej blizny to choroba popromienna lub coś w tym rodzaju. Sam film zresztą zaczyna się od zwielokrotnionych zdjęć ofiar Holocaustu). Nie powiedziałbym, że te dwie historie się nie zazębiają. Ich analogię wyraźnie widać pod koniec filmu, kiedy to sceny z dziewczyną i Okuyamą przeplatają się wzajemnie. Oboje są tak naprawdę samotni i nieszczęśliwi. I ona i on noszą maski - on w dosłownym sensie, ona z włosów. Oboje cierpią psychicznie i w końcu nie wytrzymują napięcia - on zabija lekarza, ona się topi. W pierwszym momencie też pomyślałem, że wprowadzenie jej wątku jest niezbyt potrzebne, ale później zmieniłem zdanie. Moim zdaniem dodaje on filmowi głębi.

Ja tylko w kwestii formalnej: Holocaust pisany z wielkiej litery to termin stosowany do określenia pogromu Żydów (tylko i wyłącznie).

Fakt. Mój błąd, do którego przyznaję się bez bicia.

Moim zdaniem motyw dziewczyny jest uzupełnieniem obrazu człowieka noszącego maskę w celach egoistycznych (poprawa wyglądu). Różnica polega na tym, że on nosi maskę doskonałą, a ona wysoce ułomną ( z włosów). Niezależnie od jakości maski, jej noszenie w takim, a nie innym celu, musi skończyć się porażką. On – zachłyśnięty – staje się potworem i zabija swego stwórcę (niczym Frankie, jak słusznie zauważył szanowny założyciel wątku), ona – rozczarowana – popełnia samobójstwo.
Przeciwieństwem obu tych postaci jest żona Okuyamy , która choć nie musi (bo jest piękna kobietą), nosi dobrowolnie maskę z makijażu i czyni w celach dokładnie odwrotnych. Uważa, że ukrywanie twarzy to przejaw cnoty i pokory jednostki wobec świata.
Sympatia reżysera jest wyraźnie po stronie żony Okuyamy, co dowodzi, że darzy ogromnym szacunkiem buddyjską filozofię życia.

Żona w pewnym momencie wspomina o włosach w kontekście kobiecym.