Lubię Julie Taymor za jej przejawy filmowej awangardy (patrz też beatlesowski „Across the Universe”).

Poetykę języka miesza z obrazami na pierwszy rzut oka nie pasującymi. Bo trudno sobie wyobrazić język Szekspira i bohaterów, którzy poruszają się na Harleyach, pykających sobie na automatach, zabawiając się wszelkimi udogodnieniami technicznymi dzisiejszego świata.
Na ekranie, o dziwo, wygląda to znośnie i jeśli nawet nosi znamiona kiczu, to i tak komponuje się to w prawdziwą sztukę.

Postmodernistyczna estetyka filmu nie przeszkadza, choć można było się obejść i bez niej. Ja wiem, że Taymor przyświecała zapewne myśl uniwersalizacji całej historii, tyle że utwory Szekspira same w sobie są ponadczasowe, więc dodatkowe zmiany nie są konieczne. Gratuluję jednak pani reżyser, że nie zabrnęła w ślepą uliczkę jak choćby Michael Almereyda ze swoim „Hamletem” (pamięta ktoś duńskiego księcia pośród wielkiej korporacji?), który stwierdził, że sam współczesny retusz historii wystarczy, nie dbając o głębię. Tutaj tego problemu nie ma – mamy do czynienia z pierwszorzędnym dramatem, tragedią i emocjami.

Szekspir wiecznie żywy !! I myślę, że rad by był gdyby to dzieło zobaczył…

Moja ocena - 8/10
GRIFTER POLECA !!