Połączenie precyzji warsztatu z siłą oddziaływania emocjonalnego. Perfekcyjnie przemyślana i doskonale zrealizowana koncepcja filmowa. Sposób opowiedzenia historii oddaje jego "ukrytą" tematykę. Bo nie historia sama w sobie jest ważna, nawet rozwiązanie zagadki nie jest ważne. Haneke był w stanie wywołać w widzu dokładnie takie uczucia, wprawić go w taki stan umysłu i postawić go w takiej relacji z filmem i postaciami, w jakiej relacji oraz stanie uczuć i umysłu pozostawali główni bohaterowie. Klimat sugestywnie budowany chłodem i "hiperrealizmem" koncepcji oraz całym szeregiem drobnych ale soczystych od znaczeń przesłanek pozwalających lepiej zrozumieć chorobę, która toczy głównych bohaterów a jako ilustracja szerszego zjawiska - chorobę społeczną (np. mieszkanie Anne i Georgesa, wiadomości z dalekiego - "tomnieniedotyczy" - świata w tle, rozmowa z matką, staranne zasuwanie kotar etc...) Chorobę, której myślę, że każdy doświadczył. Lub choruje na nią sam.

Oprócz przenoszonej z pokolenia na pokolenie patologii niby "bliskich" relacji i patologii niby "elitarnego" środowiska, więzienia autowizerunku i niby "uporządkowanego" życia, zimnej, szklanej szyby oddzielającej ludzi od siebie nawzajem i od siebie samych, dodatkowym smaczkiem filmu jest wgląd w istotę konfliktu z imigrantami - wzajemnej podejrzliwości, oskarżeń, nieakceptacji, niezrozumienia. Film poprzedzał zamieszki we Francji, co dla mnie czyni z Hanekego niemal czarodzieja-empatę, który bezbłędnie potrafi wczuć się w społeczne nastroje i przekazać je w praktycznie niezmienionej przez ograniczenia kamery postaci wprost do serca widza, omijając umysł, który zatrzyma się na "wierzchniej wartstwie" i zaneguje film, nie dostrzegając tego, co "ukryte".