Historyjka niczym z opowiadania. (Może zakończenie kazałoby jednak powiedzieć: historia...) Teatralne wstawki i... Patricia Clarkson! Miłośnicy teatralnych rozwiązań w kinie i wielbiciele talentu wspomnianej pani powinni się zatem czuć ukontentowani. :-) Ja byłem. Bohaterka przez nią grana wydawała mi się niebanalna, dojrzała, co rzuca się w oczy tym bardziej, że większość motywów w tym filmie - ograna. Zastanawiałem się tylko, czy to wynik pełnej polotu konstrukcji postaci, pomysłu na nią, czy też zasługa talentu aktorki. Och, mam do tej pani słabość, słabość wielką. Gdybym był hetero, to bym się w niej kochał bez pamięci. Zakończenie jeszcze. Ono też niczym przeniesione z desek teatru. I rzeczywiście, tuż po nim, w napisach końcowych, informacja, że film jest adaptacją dramatu. Z pewnością nie tak udaną, by polecać ją jakoś szczególnie miłośnikom kina, ale też nie na tyle nieudolną, by do niej zniechęcać. Jest wiele lepszych filmów, ale niewiele jest takich filmów. I właśnie przez to ten obraz zasługuje na uwagę, na obejrzenie "kiedyś tam". Może bardziej jednak przez tych, którzy lubią korespondencję sztuk, sztukę jako taką. Kinomaniacy niech lepiej pozostaną przy rasowym kinie, oszczędzą sobie rozczarowania.