Ta historia sprawia wrażenie pięknej opowieści, niemal baśni, i w taki właśnie łagodny sposób została ukazana. Jest kolejnym przykładem na to, że bycie wyjątkowym często wiąże się z przekleństwem i koleją nieszczęść, a jednocześnie pokazuje, że Ameeran była, mimo swej urody i szlachetności, zwykłą dziewczyną – marzącą o wielkim uczuciu, z kaprysami młodości i prostodusznym przywiązywaniem się do miejsc i ludzi. Uwagę zwraca także zjawisko delikatnego pokierowania, jakiego doświadcza w luksusowym domu publicznym, gdzie umiejętność subtelnej manipulacji osiąga mistrzostwo i którą ona sama sobie siłą rzeczy przyswoiła. Być może tylko ja odniosłam takie wrażenie, jednak zdawało mi się, że każda zmiana w jej zachowaniu była rejestrowana również przez najbliższych, którzy czuwali nad jej edukacją, ale przede wszystkim dążyli do tego, by stała się kurtyzaną. Mimo to, trudno podważać szczerość więzi panujących w tym domu.
Umrao, izolowana od społeczności, dopiero poznaje, jakimi zasadami kierują się ludzie na zewnątrz „złotej klatki”, i tak rozczarowuje się kolejno: miłością, marzeniami o szczęściu społecznym, akceptacji i powrocie do rodzinnego domu.
Film jest też głębokim ukłonem w stronę piękna i poezji. Można pewnie zarzucić mu lekko przesadzony patos, ale mimo wszystko pozytywnie mnie zaskoczył. Nie dziwi mnie, że nudzi tych, co poszukują tylko dynamicznej akcji – nie te drzwi.