normalny chłopak i pasożyt który domaga sie regularnego dostarczania sobie pokarmu w postaci mózgów. nawet fajna rzecz, choć przyznam że miejscami nazbyt kiczowata. zwłaszcza mózgożerny stworek był aż przesadnie tandetny. gdyby film był odrobinę poważniejszy możnaby go niemalże potraktować jak historię narkotykowego uzależnienie (bohater dostarcza ofiar gdyż sam musi regularnie przyjmować niebieski płyn, który produkuje jego towarzysz). obraz jest dziełem Franka Henenlottera, czyli pana od trzech części "Basket Case", co jest wyraźnie widoczne na ekranie - ten sam typ humoru i skłonność do kiczu. zresztą jest tu wyraźnie nawiązanie do "wiklinowej" trylogii w świetnej scenie w metrze - chyba najlepszy fragment całego filmu. zapoznać się nie zaszkodzi, choć zdecydowanie możnaby tu wsadzić więcej gore i prawdziwego kina grozy.