Noé zmiażdżył mnie przed laty „Nieodwracalnym” i przestałem go oglądać. Tutaj również zrównuje widza z ziemią, ale tym razem nie dałem się ująć i zniszczyć. Co tu jest znakomite? Montaż, podwójna perspektywa, ta osobność w smutku, rozpaczy i bezradności, kiedy wierzy się w miłość i dzieło artystyczne, a umiera obok kogoś, kto umarł już w zasadzie dużo wcześniej. A potem koniec życia, ten prawdziwy koniec, rozgrywa tutaj ironiczną psychodramę. Jest naturalistycznie i bezwzględnie boleśnie. W tej historii nic nie może już się udać. Bardzo dobrze pracują ujęcia, które wciąż rozdzierają uwagę, ale problemem jest to, że w ciągu godziny cała historia już się prawie w pełni opowiada. Potem gra aktorska zwłaszcza Lebrun na tym samym biegu, trochę jałowym. Przykro mi, ale nie płakałem. Bardziej myślałem o tym, co należy zrobić wcześniej, by swojego życia nie uczynić upokorzeniem. Bo ten cały dramat nie przychodzi tutaj nagle. Jednakże wszyscy tkwią w jakimś stuporze i nikt nie może na nic wpłynąć. Potrząsa europejskim odbiorcą, sprzed oczu którego wciąż usuwana jest w kulturze śmierć, a żyjącego na kontynencie, który starzeje się błyskawicznie. Niezauważalnie, bo nikt nie chce podglądać tego, co Noé proponuje. Gdyby skrócił swoją historię, byłby może bardziej sugestywny. A tak jest artystycznie świetny, w jego rezygnację oraz fatalizm wchodzę gładko i z przejęciem, tylko dlaczego od pewnego momentu zaczynam się trochę nudzić? Nie wchodzę w team zachwyconych.