Peter Jackson ograniczył półtony i pięknie, w czystej formie ukazał skrajności żądzące ówczesnym, tolkienowskim światem. Człowiek jest tu tylko słabą istotą łatwo poddającą się złu, a w zastraszającej większości, przekonany o swojej wyższości aż do końcowego upadku (który mam nadziej ę będzei równie dobrze przedstawiony w kontynuacji) odkrywa całą przepełniającą go słabość, którą sam wychodował. Fragmętami dzieło to wydaje się być nawet parafrazą opowieści Starego Testamętu a raczej tego co, jakby, w nich przemilczane. Z ekranu bije Groza podkreślana wspaniałą muzyką i Siła głównego bohatera, który może początkowo nie do końca świadom, podejmuje próbę pokanonia Haosu, który i w nim gdzieś głęboko jest ukryty, tak samo jak i Światło, którym musi Go pokonać.
(...)
Jako dzieło tego gatunku, film ten nie ma sobie równych.