Patetyczności nie mam co negować, bo trochę taka specyfika tej historii; pytanie czy trafia to do odbiorcy, czy wręcz przeciwnie.

Chwyty reżyserskie naturalnie występują i trudno by temu zaprzeczyć, ale równie trudno znaleźć film, który by ich nie miał, albowiem trochę właśnie na tym opiera się praca reżysera i różnica miedzy filmem, a nagrywaniem obrazu bez próby jednoczesnego opowiedzenia historii za pomocą zabiegów innych niż fabuła czy aktorzy. Można negować poprawność takich chwytów, można widzieć reżyserski zamiar zamiast odczuwać jego efekt; natomiast ich istnienie jest niezbędne i wcale nie ma konieczności by były zaskakujące, a wręcz częściej to klasyczne rozwiązania sprawdzą się lepiej niż próba oryginalności kosztem przekazu.

Co do muzyki mogłabym się jedynie czepiać, bo nie uważam podobnie jak ty, a wręcz bardzo doceniam tu soundtrack. Możesz podać mi jakieś przykłady jeśli chcesz, to byłoby łatwiej się odnieść. W każdym razie nie uważam by wybrzmiewała ponad sceny, a raczej dobrze je uzupełniała, a co za tym idzie nie przypominam sobie sceny w której klimat muzyki tworzyłby nastrój niewynikający ze sceny. Raczej zwykle jest on podkreślony (oczywiście również patetycznie, a jednak poprawnie).

W każdym razie rozumiem opinię jako całość. Do mnie klimat filmu trafia, będąc przy okazji bardzo fajną ekranizacją książki, ale zdaję sobie sprawę, że daleko mu do ideału, jak i jeszcze bardziej z tego, że do wielu ludzi klimat ów nie trafi.