Czy wy też odczuwacie taką,hm,nostalgię po obejrzeniu ostatniej części trylogii? Nie potrafię dokładnie opisac tego uczucia, przeczytałam wszystkie części książki kiedy byłam w podstawówce, od tego czasu minęło przeszło 10 lat,a fabuła wciąż pochłania mnie bez reszty i wg mnie jest najpiękniejszą kiedykolwiek opowiedzianą historią. Zawsze pod koniec chwyta mnie jakieś takie nieopisane wzruszenie i żal (a do tego ta cudowna piosenka przy napisach..!), zachwyca mnie to, że przedstawionych ludzi cechuje ogromna odwaga, skłonnośc do poświęceń, oddanie, miłośc i przyjaźń - to w szczególności w odniesieniu do Froda i Sama. Historia wydobywa z każdego stworzenia (bo w końcu jej bohaterami nie są tylko ludzie) najlepsze jego cechy i to jest takie piękne. Żal gdy dobiega końca. Nostalgia z tego, że drużyna się rozeszła, uległa zapomnieniu, że Frodo rozstał się z Samem po tylu wspólnych przejściach razem, że ich świat przeszedł chwilę w której wszyscy zdolni byli zjednoczyc się żeby walczyc ze złem..Kiedy czytam potem np o bezsensownych bójkach kibiców, dochodzę do wniosku, ze w realnym świecie ludzie nie zdobyliby się na takie czyny i uczucia, i może stąd ten żal? Świat przedstawiony przez Tolkiena jest w pewnym sensie idealny, aż zazdroszczę mu że potrafił stworzyc w swojej głowie dokładnie cały ten świat i w niego uwierzyc, życ nim cały czas. Myślę, że gdyby wciąż żył nie byłby zawiedziony filmową adaptacją swojego dzieła :)