Jest w tym filmie coś, co odróżnia go od dziesiątków innych amatorskich produkcji parodiujących kino akcji. "Męskie kino" - filmy akcji, thrillery, westerny - nie pozwalają mi się mimo wszystko w pełni zrelaksować, nie wciągają aż tak bardzo w swój świat. Natomiast ten film przez swoją kompletną absurdalność oraz całkowicie bezwstydną i rozmyślną badziewność i bezguście pozwala mi i moim znajomym uzyskać pewien dystans do życia - i przez to jest znakomitą rozrywką. Oglądając go uświadamiam sobie z całą mocą, że życia nie można brać w 100% na serio, bo człowiek oszalałby ze stresu i zmartwień. W dzieciństwie marzyłem z kolegami o tym, że jestem superbohaterem - policjantem lub najemnikiem - który daje wycisk złym ludziom. Ale nasze przygody, brane z amerykańskich czy hongkońskich filmów - umieszczaliśmy w scenerii naszego osiedla czy małych miasteczek, do których jeździliśmy do rodziny na wakacje. Czasem nawet pożyczaliśmy od kogoś kamerę wideo i kręciliśmy kilkunastominutowe filmy o przygodach 12-letnich policjantów i gangsterów. I ten film to jest właśnie to - pojedynki karate z nieudolną choreografią, bary i domy w żenującym stylu lat 90, nietrzymające się kupy fabuły złożone z klisz i stereotypów. Kiedy oglądam ten film, przypomina mi się dzieciństwo. Może dlatego tak go lubię.
Jedno tylko mnie zastanawia. Bardzo mało jest kobiet, które "czują" ten film. Czy jest w nim coś takiego, czego większość kobiet "nie chwyta", czy też jest on tak głupi a jednocześnie odległy od ich gustów, że są one ponad to?