Najnowszy film J.J. Abramsa to bardzo piękne widowisko kosmiczne. Ma tak wiele eksplozji, że
nawet Michael Bay założyłby ochronne okulary. Jest też tak pełen widowiskowych efektów
specjalnych, że nie należy się dziwić, iż Abramsowi znowu nie starczyło czasu, by pokazać nam
psychologię bohaterów, czy choćby przybliżyć się do tak znaczącej dla tego konkretnego cyklu
Sf filozofii i wszelakich głębszych przemyśleń. Być może J.J. Abrams uczynił tak w trosce o
swoich widzów, którzy wychodzą z kina zrelaksowani, wypoczęci (jeśli nie licząc zmęczonych
oczu), z uczuciem, jakby fabuła – lekka jak morska bryza i piasek z dzikich plaż nudystów –
dosłownie przeciekła im między palcami.

Star Trek to film cudownie lekki, jak pokaz sztucznych ogni w letnią, pogodną noc.
Zdecydowanie widać, że J.J. Abrams ostro przygotowuje się do reżyserowania VII części
Gwiezdnych Wojen. Ba, można nawet by przewidzieć fabułę:

„Dawno dawno temu w odległej galaktyce powstała wyrwa czasowa i wszystko co się do tej
pory wydarzyło, nie wydarzyło się. Na pewnej planecie istnieje objazdowy cyrk Jedi, pokazujący
sztuczki z Mocą, takie jak zdalne przywoływanie kufla z piwem, czy wypalanie w grodziach
zdezelowanych statków dziur za pomocą fazerów świetlnych. Nagle z innego uniwersum, do
szefa cyrkowej organizacji, grubego Yody przybywa jego alter ego informując o zagrożeniu ze
strony Szyitów…”