cieszyłem się przez dobrych kilkadziesiąt sekund (tak bez ruchu - siedząc w fotelu), gdy film dobiegł końca. on nie bawi notorycznie do łez - nie ma tu żadnej systematyki, ani momentów, w których należy się śmiać. tutaj absurd łowisz sam - bez drogowskazów i śmiejącej się głośno sitcom'owej publiczności. wyłuskujesz głupotę i cieszysz się nią jak głupi. później zacierasz wyrównujesz oddech i znowu skupiasz wszystkie zmysły. bo ten film uczy. przede wszystkim pokory. ależ fajnie on uczy pokory. całym sobą mówi takie jasne i całkiem logiczne przecież: "spokojnie".