Szumowska chyba w ogóle nie rozumie katolicyzmu, świadczy o tym niemal każda scena. Tak więc "dzieło" jest zlepkiem oderwanych obrazków, powielanych (częstokroć wulgarnych i naiwnych zarazem) klisz. Widać tu nachalne, wymuszone poszukiwanie głębi, tak że w końcu wszystko zostaje niemiłosiernie... spłycone. Wyjątkowo śmieszyły mnie sceny spowiedzi, wtłaczane w film z niepokojącą częstotliwością, a ukazujące ten sakrament w jakimś dziwnym, oderwanym od rzeczywistości świetle. (Za każdym razem ksiądz w zwykłej koszuli, choćby bez stuły. Takie drobne szczegóły są bardzo znaczące...) Zdumiała mnie też sztuczna (żeby nie powiedzieć : nadęta) powaga sceny procesji przez pola - tak pretensjonalnej i okraszonej anglojęzyczną piosenką, zupełnie nie przystająca do klimatu, który reżyserka usiłowała odtworzyć. Całość historii jest zresztą niewiarygodna, fabuła została poprowadzona od schematu, do schematu, z jednej dosłowności w inną. Ta przewidywalność okazała się być niemal ponad moje siły. I nawet Andrzej Chyra nie był w stanie niczego tu uratować. Rozczarował mnie ten film. Tyle pochlebnych recenzji, te wszystkie "ważny" i "odważny"... A wszystko okazało się być tak zwyczajnie banalne.