W imię...
2013
- podstawowe informacje
- Opinie i Nagrody
- multimedia
- pozostałe
powrót do forum filmu W imię... 
ocenił(a) film na 8 ocenił(a) film na 8 
ocenił(a) film na 8 
Obejrzałem dopiero wczoraj film, choć przystępując do seansu byłem już nieźle ustawiony, bo
ilość info w mediach i w necie na temat tego filmu jest ostatnio ogromna. Czytałem, że film jest
subtelny, nie epatuje wcale homoseksualnymi ekscesami, skupia się raczej na uniwersalnym
problemie ludzkiej samotności, niemożliwej do zrealizowania potrzebie bliskości.. O tym, że
księża są jak nikt inny z racji pełnionej funkcji religijnej jak i czysto społecznej w pewnym
sensie skazani na powierzchowność relacji międzyludzkich, pozostają w nierozwiązywalnym
klinczu z własnymi tłumionymi, pierwotnymi potrzebami. Cenię Szumowską za to, że potrafiła
wybić się ponad anonimowość w polskim i nie tylko bezkresie filmowych stylów i narracji, że ma
SWOJĄ publikę, czekającą na kolejne filmowe przedsięwzięcia i gotową stawić się na
wezwanie przed kinowymi kasami. Jest to sprawa obiektywnie godna szacunku, jakkolwiek nie
oceniało by się Jej dokonań. No więc zaczyna się seans, Improwizowana scena z
naturszczykami, młodzi przeklinają, znęcają się nad jakimś niepełnosprawnym, myślę sobie,
OK, ciekawy styl realizacji, nowoczesne kino, paradokumentalna narracja, coś w tym jest. I
nagle... Konkurs etiud filmowych! Chyra w dresie biegnie przez las, trochę jak Milczenie owiec,
znika dokumentalny sznyt, kamera z ręki się stabilizuje nagle, piękna muzyka, Chyra
zatrzymuje się na polanie. Kamera dogania go, jeszcze moment, jeszcze, jeszcze ... teraz! gdy
kamera dojeżdża do twarzy, ta zaczyna się powoli wzosić kierując wzrok ku górze,
naprowadzając kamerę na prześwit między konarami drzew.. a tam tytuł filmu... WOW, każdy,
kto chodzi na jakieś przeglądy etiud studenckich widział już 1000!!! takich ujęć, w których aktor
czeka, aż kamera go minie, żeby obrócić się w lewo lub w prawo... Nie wierzę, że Szumowska
nie zdawała sobie sprawy oglądając to jaka to jest tania klisza z setek studenckich etiud! OK,
jest tytuł, i za Chiny nie rozumiem jaką konwencję ma ten film. Są jakieś paradokumentalne
sceny, na ostro przechodzące jedna w drugą, taka kronikarska powściągliwość, żadnych puent,
żadnych wybrzmień, trochę akcji, Ciach, inna akcja. Bez muzy, w środku zdania trach. No to
czekam, na ukazanie tej samotności, co to z recenzji wyziewa. Chyra siedzi przy stole z jakimiś
wyrostkami z poprawczaka ( do końca filmu nie dowiemy się kim oni są, co to za placówka, kto
nią zarządza..) każdy coś mówi, Simlat obok coś tam ględzi do nich, a Chyra tylko rzuca
spojrzenie to w lewo to w prawo. Każdy z Was był pewnie kiedyś w towarzystwie ludzi, z którymi
nie miał nic wspólnego, nic go nie obchodzili, i był myślami gdzie indziej. Z filmu jednak
dowiadujemy później, że dla Adama to towarzystwo to największa wartość w Jego życiu, że się
przywiązuje i kolejne przenosiny prawie doprowadzają go do załamania!! W filmie wbrew temu
co czytałem, bardzo mało jest Adama, rzadko jesteśmy tylko z nim, nie ma czasu pokazać
właśnie jak to jest, jak ksiądz zamyka drzwi plebanii, zrzuca te wszystkie stroje i zostaje sam -
na to szkoda było chyba filmowego czasu, jest z 10 sek, jak siedzi i klepie z Biblii modlitwę,
oczywiście na głos, żeby widz usłyszał ( No dobra, jest jeszcze refleksja, że niemożliwe, żeby
facet nie chiał, więc w wannie..). Potem autorka stwierdza, że to już nudne, więc przenosi akcję
np. przed sklep spożywczy ( ktoś tu chyba jednak trochę przesadził ze stylizacją na PGR) i
oglądamy, jak grupa wyrostków napastuje Ostaszewską, która tylko wyszła po bułki.. potem
jemy sobie obiad z totalnie niezrozumiałą do końca filmu (chyba, że w konwencji horroru, wtedy
ostatnia scena stanowi czytelną klamrę opowieści) Dyni, który wsuwa obiad o 20 z
niepełnosprawnym rodzeństwem i "małomówną matką". Potem sobie pogramy w piłkę, praca w
kamieniołomach ( przypominało mi to Listę Szindlera - co oni robili, rozbijali głazy na
kawałki???!!!!!, brakowało tylko esesmana z owczarkiem. Zupełnie kuriozalne wykorzystanie
muzyki, znów przywodzące na myśl wczesne dokonania adeptów sztuki filmowej, opierających
się na założeniu - że ważna scena, ładne zdjęcia, to dajmy tu ładną muzykę.. To nic, że
wcześniej film wyglądał jak paradokument z rewirów Dogmy, mamy takie ładne obrazki, to
dajmy je z jakąś fajną muzą.. A to ślimaki, a to łany zboża, a to skoki do wody na kamerę.. Aha,
miało być o samotnym księdzu, więc dajmy scenę, jak dzwoni do siostry i mówi jej o co chodzi
w filmie, bo tak to za cholerę nie wiadomo. Pierwsza prawdziwa scena, gdyby była na początku
filmu ksiądz zaskarbiłby sobie moją sympatię co najmniej na godzinę, może trochę ta gra
pijanego przesadzona, ale przyznaję, że ta scena mnie ruszyła...
Coś za długie to wyszło, ale generalnie muszę coś napisać, bo mnie krew zaleje. Rola
Ostaszewskiej to już kuriozum totalne, grana z wiadra absurdalna postać ni to z miasta, ni to ze
wsi, nie ma dialogów, to się spojrzy a to w lewo, a to w prawo.. Simlat, to też nie wiem kim był w
filmie. W Adama nie wierzę zupełnie! Absurdalnie nowoczesne, miejskie kostiumy, Iphone, - ale
nie takie Gay style, tylko właśnie jakby Chyra dał się sfotografować do Vivy w artykule, że
znalazł sens życia na Mazurach. Nie ma takiego księdza w PL, no nie ma, sorry. Scena wizyty u
biskupa jest rozegrana na poziomie Ojca Mateusza, tak głupich dialogów dawno nie słyszałem.
Widać też było, jak twórcy miotają się w konwencji narracji, trochę znowu horror? Ktoś coś
mówi, a my go nie widzimy chyba przez minutę - co to ma znaczyć? Nic, ale tak się fajnie
filmowało.. Poza tym Adam dla mnie jest niewierzący totalnie, nie ma żadnych rozterek
religijnych, jest w tym totalnie cyniczny, wiara to dla niego prawienie sakro-frazesów w
kazaniach i spowiadanie w ładnych miejscach, co by się fotografowało przyjemnie. Jego
rozdarcie moralne jest nakreślone na zasadzie: przyznać się, czy udawać dalej, nie ma tu
kompletnie zderzenia z doktrynami kościoła, któremu podobno zdecydował się oddać życie. Tu
dochodzimy moim zdaniem do sedna, Szumowska zwyczajnie nie wierzy, że ktoś byłby w
stanie na serio poświęcić życie kapłaństwu, robi tak bo pewnie jest PEDAŁEM to się
zakonspirował... Niby chodzi o bliskość, strach przed samotnością, a tu dokręćmy jednak
scenę, że w sumie w całym filmie chodziło jednak o RUCHANIE!! Przecież wiadomo, że facet to
tak na serio tylko o tym myśli... Dla mnie taki jest rezultat pochylenia się przez Szumowską nad
problemem, żeby nie było wątpliwości, na końcu jest jeszcze scena z Kościukiewiczem, który w
konwencji filmów "Omen" stoi w grupie kleryków - no i mamy morał filmu - do seminarium idą
PEDAŁY, co się boją żyć w wielkich miastach.. Prawdziwie głęboki humanistyczny przekaz,
głębokie obserwacje że hej! (przepraszam za pedały, ale tak prymitywnie odebrałem właśnie
przesłanie tego filmu, że homoseksualiści by nie pasowali)
Trochę to zabawne jak się widzi, jak Polacy patrząc na ten film skupiają się tylko na homoseksualnym księdzu (po którym jakoś specjalnie nie widać jest "gejsotwa", ani też "sacrum", bo ksiądz rzadko jest w sutannie czy koloratce). Ale Polacy najwidoczniej tacy są.
Lubią patrzeć na gejów i na nich się skupić. Wtedy to już dla nich nic więcej się nie liczy. Dziwne. Ale też i zabawne.
Odbieram ten film bardzo smutno. Jest on dla mnie o samotności i wykluczeniu. Każdy w tym
filmie pragnie/tęskni/chce jakiejś bliskości, uczucia, miłości czy choćby cielesności.
Ksiądz Adam mimo, że "już zajęty" to bardzo samotny. Samotność swą musi skrywać i przed
samym sobą i przed Kościołem i przed rodziną (próba wyperswadowania przez siostrę). Mimo
wszystko, chyba jak każdy z nas, ma on jakieś potrzeby. Potrzebę ciepła, akceptacji, miłości,
przytulenia się. Czy to jest jakieś nieludzkie? Dla mnie bardzo naturalne. Nawet dla księdza.
Jest on samotnikiem. Z wyboru i przymusu. Z wyboru bo seminarium wybrał sam. "W wieku 21
lat." Z przymusu, bo w instytucji którą wybrał musi zachować czystość. Ale natura, potrzeby
wciąż są i nie dają o sobie zapomnieć (scena w wannie). Ksiądz się "przyzwyczaja". Do parafii,
ludzi, miejsca, może nawet fascynuje kimś. I nagle kolejne przeniesienie. "Każdego dnia
rodzimy się na nowo i umieramy". I znów musimy zaczynać od nowa, wszystko. Od zera, od
początku. Wymazać to co było poprzednio i zapisywać kartkę swego życia od nowa. Ale ta
kartka nie jest już czysta. W głowi jest wiele starych historii, które spokoju nie chcą dać.
Sam wybrał drogę seminarium, drogę kościoła. Dość późno i pod wpływem impulsu. Może
właśnie tak chciał ujarzmić swój homoseksualizm? Oddaniem się bogu? Wiarą? Posługą
kapłańską? Może właśnie tak chciał uciec od swojej orientacji? W modlitwę? W pomaganie
innym? Na pewno lepsze to niż alkohol (alkoholizm?), który nie był dla niego obcy.
Ale Kościół zamiast mu pomóc, zawodził go. Tracił w niego wiarę. W instytucję, że ta nie jest w
stanie pomóc mu kolejnymi przenosinami. Że ucieczka "w Boga" nie jest ucieczką od swoich
potrzeb. Bóg nie pomaga "wybiegać" się mu z homoseksualizmu ("bo sprzątanie"). Stąd
obrazoburcze zwątpienie (chociaż dla mnie nie gorszące) - taniec Papieżem Benedyktem XVI.
Sam sobie ksiądz Adam zgotował ten los. W imię czego? Braku akceptacji przez
społeczeństwo, przez kościół?
Samotna jest też Ewa, żona Michała. Zakochała się w nim. I postanowiła przy nim być (tkwić?).
Na wsi, od miasta, pomagać trudnej młodzieży. Mimo to czuła się samotna. Bez
wystarczającego ciepła ze strony męża? Może nie zaspokojona? I wykluczona, przed
wielkomiejkim światem, za którym tęskniła. Samotność dopadała i ją. Mimo, że miała męża,
przykładna katolicka rodzina, pomaganie innym. No idealne życia. A jednak niedosyt, jednak
czegoś w życiu brak. Dziwi brak dziecka w tak przykładnym katolickim małżeństwie. Samotna. Z
dala od znajomych. Z dala od miasta. I może ma poczucie winy, że sama sobie zgotowała ten
los. W imię czego? W imię miłości do swojego męża? Czy warto było? Aż tak zmieniać swe
życie? Aż tak, by nagle ocierać się o zdradę? Z księdzem?
Jest i młodzieniec Szczepan, z jakby lekkim upośledzeniem, autyzmem, który musi opiekować
się swoim bratem. Nie akceptowany i wykluczany przez rówieśników, przez oazę a mimo to
pragnący jak każdy akceptacji, bliskości, miłości i ciepła. Pragnący cieszyć się pełnią życia (gra
w meczu i strzelony gol). Chcący zaimponować kolegom i być taki sam jak oni (skakanie do
wody a nie potrafienie pływać). Znalazł oparcie w księdzu Adamie. Jakąś troskę, której nie
dawał mu nikt wcześniej (obmywanie zakrwawionego nosa), poczuł jakieś ciepło.
Zafascynował się uczuciem dawanym przez księdza, uczuciem, które nie dawał mu nikt
wcześniej. Był w stanie nawet walczyć o księdza (przed sklepem). Szczepan również był
samotny i wykluczony. Z wyboru? Z przymusu? W imię czego? Dlatego, że taki się urodził?
Dlatego, że jego brat taki się urodził? Dlatego, że był wyśmiewany i poniżany?
Samotni też byli ci młodzieńcy w oazie. Wykluczeni za swoje wybryki ze społeczeństwa.
Dziwne, że każdemu ulotnie umknęła scena pogrzebu jednego z rówieśników. Powiesił się.
Pisząc wcześniej na drzwiach "ksiądz to pedał". Powiesił się, bo się bał. Bał się siebie?
Swojego homoseksualizmu? Tego co zrobił na "ich wersalce", którą ksiądz postanowił
usunąć? Może ksiądz coś widział? Podejrzewał? Może się to wyda? "Mama się dowie?" Może
nie mógł zaakceptować tego co się stało? Może został zgwałcony? Może sam tego chciał?
Wybrał los szubienicy. W imię czego? W imię braku akceptacji społeczeństwa? W imię
możliwego, przyszłego wykluczenia przez "ziomków z oazy"?
Procesja, moment kulminacyjny. Dla niektórych pusta scena. A dla mnie podsumowująca,
pokazująca ich wszystkich samotność. Niby wszyscy razem, celebrują wspólnotę. A jednak
każdy jest samotny. Z księdzem Adamem na czele, który z monstrancją otoczony przez
wszystkich, kroczy w swej peregrynacji sam. Ze swoim krzyżem. Nie mogąc otworzyć się przed
nikim. Nawet przed siostrą.
Każdy na tej procesji był samotny, mimo, że szli obok siebie, to myślami (swoimi problemami)
każdy był na drugim końcu świata. Choćby w Vancouver czy Illinois.
Znacząca była też rozmowa na skypie. Nie, nie przez wyznanie księdza. Ale pokazująca znów i
pogłębiająca samotność księdza. Siostra w Kanadzie, z mamą skłócony przez alkohol. Scena
pokazuje, jak obecnie wyglądają relacje. Jakie są one kruche. Jakie są one łatwe w
utrzymaniu. Wystarczy jeden klik by porozmawiać z kimś na końcu świata. Wystarczy też jeden
klik by się wyłączyć.
Nie zgodzę się, że film jest antyklerykalny czy antykościelny. Wręcz przeciwnie. Ze sporym
szacunkiem i delikatnością reżyserka odniosła się do tych kwestii. Przecież przy najmniejszych
wątpliwościach ksiądz od razu został przeniesiony. Nie było tu przecież pedofilii, wszyscy byli
dorośli, prawa nikt nie złamał. Ale dla zachowania standardów i ukrócenia "uśmiechania się"
ksiądz Adam został przeniesiony. Co innego Kościół mógł w takiej sytuacji zrobić? Innych
dowodów jego grzechów nie było. Nie traktuję tego filmu, jako ataku na kościół.
Nadziwić się nie mogę, jak jedna, czy dwie sceny z nagimi pośladkami w bliskim zbliżeniu
dwóch mężczyzn może przysłonić aż taki ładunek emocji. Czy my Polacy naprawdę mamy
jakąś fobię na punkcie homoseksualistów? Czy działają oni na Polaków jak płachta na byki?
Brawo dla Szumowskiej za pokazanie jacy z nas, z Polaków zaściankowi ludzie. Którym jeden
gej jest w stanie zasłonić cały świat.
Film pokazuje, że ta samotność, wykluczenie, często wynika nie przez nas samych, z wyboru.
Przez co? Prze kogo? W imię czego? Przez narzucone i uprzedzone społeczeństwo, które nie
potrafi zaakceptować jakiejkolwiek inności (pokazuje to też pierwsza, bardzo smutna i przykra
scena z mrówkami ). A wpisy na tym forum, które skupiają się tylko na seksie dwóch facetów,
jakimś "homolobby" czy antykościelnym wyrazie tego filmu tylko to potwierdzają. Smutne ale
prawdziwe.
Tak odebrałem ten film.
Jak dla mnie film bardzo dobry. Daję 7,5. W skali 0-10.
Może jeszcze jedno.
To była dziwna scena. Ta pierwsza, z mrówkami. Nie rozumiałem jej przez cały film. Nie wiedziałem po co ona.
Zastanawiałem się czy to aby na pewno ten film? Czy ktoś się nie pomylił? Czy do dobrej sali wszedłem. Miało być o księdzu, a tu ktoś w chamski, prymitywny i wulgarny sposób osobę niepełnosprawną traktuje.
Czułem się okropnie oglądając tą sceną. Czułem zażenowanie. "Jak tak można?" "Co za idioci, durnie?" To były najmniej niecenzuralne słowa by nie powiedzieć innych.
Czy nam polakom naprawdę daje satysfakcję poniżanie innych? Wyśmiewanie? Szydzenie? Opluwanie? I to najczęściej tych słabszych? Wykorzystując ich słabości? Po co? By się samemu dowartościować? Brak nam pewności siebie? By pokazać jak ja chojrak jestem? Że osobie upośledzonej będę kazał zjeść mrówkę a ta nieświadomie myśląc że im zaimponuje zrobi to?
Dla mnie to chore.
Nic nie powinno usprawiedliwiać poniewieranie innych osób. Nie powinno wykorzystywać się słabości innych osób.
Nie powinno się ludzi traktować w taki chamski sposób. Jeszcze ich odzywki, teksty... Człowiek miał ochotę podejść i przypie*dolić jednemu i drugiemu za to co robi, stając się wtedy taki sam :(
Polacy tacy są. Lubią najwidoczniej jeździć po innych, słabszych od siebie, daje im to satysfakcję. Przykre.
Widać to na tym forum. Po tych wpisach, którzy plują na ten film jako propaganda "gejozy", antykościelnego wydźwięku, jakiemuś homolobby. Gdzie jeden gej zakrywa im cały film.
Dopiero po wyjściu w kinie zrozumiałem tą scenę. Gdy zobaczyłem ludzi "jeżdżących" po tym filmie. Tak samo jak po tym upośledzonym chłopaku.
to moze Chyra pisze albo ktos z aktorow bioracych udzial w filmie.Zgadzam sie z Nim w 100% ale przesadza z wstawianiem tych komentarzy wszedzie to samo.bez wzgledu na to co ktos napisze
Heja hej!
Ja tak samo odebrałam ten film, zapytana przez mamę o czym był ten film, odpowiedziałam jej: w sumie nie wiem, było trochę obozu dla młodzieży, trochę księdza, który był podobno gejem, była Ostaszewska i tyle...
Ja nie dostrzegłam miłości Adama do tego chłopaka, po prostu tego nie widziałam...
Nie widziałam miłości Adama do Boga, do tego, że został księdzem z powołania (bo pewnie tak nie było).
To taki film, który dało się oglądać, ale za cholerę bym go drugi raz nie obejrzała.
