Straszny gniot, ze znosnie zapowiadającej się historii o wycieczce w kosmos zrobiono patetyczną, do bólu
przewidywalną, naiwną historyjkę, stopniowo zmieniając to w coraz bardziej absurdalny obrazek w stylu milliarda
tandetnych horrorów, w których banda głupich nastolatków pokolei daje się wyrżnąć w pień. Bohaterowie giną na
najgłupsze sposoby, łańcuch nieszczęść jest conajmniej absurdalny, a na koniec mamy prapraprawnuka Freddy'ego
Kruegera, który postanowił zostać astronautą.

Do tego ludzie są w stanie przeżyć w kosmosie dobre trzy minuty, a kiedy już dotrą na statek, są rześcy i sprawni jak
gdyby nigdy w próżni nie byli. Wszyscy dosłownie palą się, żeby oddać życie za sprawę, co też z ochotą i BEZ
NAJMNIEJSZEGO WAHANIA robią.

Zastanawiam się też jak "Freddy" przeżył 6 lat w pierwszym Ikarusie, i o co chodzi z tym jego rozmywaniem się.
Jedyna (i dość "realna") szansa na ratunek, którą można było nienajgorzej rozwinąć pojawia się tylko na chwilę, żeby
zaraz zapomnieć o niej, no i oczywiście o kolejnych dwóch drewnianych bohaterach, ostatecznie skazując załogę na
zagładę.

Naiwne, pełne sprzeczności, ale ludziom głupim, pozbawionym wyobraźni, ignorantom i fanom schematów
przerobionych już tysiące razy się spodoba. Jeśli lubisz niewymagające, taśmowo produkowane horrory - polecam,
mimo iż horrorem "film" staje się wraz z postępem "akcji". Jeśli masz ochotę na przemyslane kino sf - trzymaj się z
daleka.