Podeszłam z rezerwą jak zawsze do wszelkich filmów sci-fiction, ale - film pozytywnie mnie zaskoczył. Jasne, nie jest pozbawiony błędów, ale błędy te nie przeszkadzają w odbiorze. Jednym z poważniejszych jest niestabilność emocjonalna załogi, czy jest tam w ogóle ktoś normalny? :) W rzeczywistości sytuacja depresji, wzajemnych ataków, niesubordynacji nie mogłoby mieć miejsca. Życie na statku na pewno nie powinno aż tak przypominać zwyczajnego życia na Ziemi, widać reżyser chciał w ten sposób podkreślić ludzką naturę załogi.
Ogólnie: jest nieźle. Nawet całkiem niepokojąco, szczególnie na początku, a to lubię.

Zgadzam się! Zwłaszcza z tym, że do filmów sf należy podchodzić z rezerwą, pewnym dystansem. Chociaż, i filmy z tego gatunku, zazwyczaj zawierają elementy realistyczne, które, gdy zbyt odbiegają od realiów, drażnią.
A odnośnie niestabilności emocjonalnej członków załogi, to jest to możliwe. Człowiek jest gatunkiem przystosowanym do życia na Ziemi. Podobno, zbyt długie przebywanie w kosmosie, może w różny sposób wpływać na astronautów. M.in. mogą nastąpić u nich różnego rodzaju zaburzenia zachowania. I nawet ludzie, którzy przeszli przez bardzo gęste sito kwalifikacyjne, potrafią w przestrzeni kosmicznej przejawiać zaburzenia, od przygnębienia, poprzez objawy depresji, po zachowania agresywne.

W przyszłości takie loty będą pewnie normą i podejrzewam, że wszelkie zaburzenia w sferze emocjonalnej będą regulowane... chemią :) czy sztuczną inteligencją, choć jakie to może przynieść konsekwencje, można przekonać się oglądając chociażby Odyseję kosmiczną.
Tak jak napisałaś - film nie może odbiegać od realiów, choćby tych jakie znamy. Mało kto wpadnie na to, że taki lot to wiele, wiele czasu żmudnej, nudnej, rutynowej pracy. Ciekawie robi się tylko wtedy, gdy coś się na pokładzie nieprzewidzianego dzieje. I stąd temat na film.

Dany Boyle jest tym z reżyserów, który lubi kręcić różne historie w różnych realiach i każdy jego film jest inny. I za to go lubię nigdy nie wiadomo jaką historię opowie kolejnym razem.