Dobry zwiastun ma ogromną siłę przekonywania. Czasem potrafi nawet zachęcić widza do obejrzenia filmu, z gatunku, za którym on nie przepada. I tak właśnie było w przypadku trailera do "W stronę słońca", który dosłownie wbił mnie w fotel i skutecznie zmusił do obejrzenia "Sunshine" pomimo, że nie przepadam za filmami katastroficznymi mówiącymi o ratowaniu świata przez grupkę wybrańców.

Początek tej opowieści jest bardzo dobry. Akcja rozwija się powoli, bez pośpiechu, wręcz leniwie. Bohaterów poznajemy nie od razu i nie
bezpośrednio. Dobrym zabiegiem jest też nie pokazywanie tego co dzieje się na Ziemi - co tak powszechne jest w innych tego typu flmach.

Bardzo ładne - niekiedy przepiękne czarno-złote zdjęcia, ciekawa scenografia i dobre efekty specjalne budują niesamowity, niepowtarzalny
klimat i powodują, że po częsci czujemy się jak bohaterowie filmu w przestrzeni kosmicznej, zdala od domu, bez możliwości powrotu czy ratunku. Reżyserowi udaje się pokazać, że ta ośmioosobowa załoga jest skazana na siebie, na swoje humory, wady i musi jakoś sobie radzić z narastającym napięciem i ciągłymi konfliktami.

"Sunshine" udało się pokazać coś czego tak bardzo brakowało innym produkcjom sf. Otóż bez problemu czuć tu ogromną pustkę kosmosu, tę próżnię, która otacza bohaterów i ich całkowitą samotność. W tej czarnej ogromnej przestrzeni (świetna scena, gdy załoga pierwszy raz widzi Merkurego) znajdują się jedynie Ikarus - statek wyglądający jak meduza (niestety gdy dłużej pomyśli się nad sensem takiego kształtu, to wydaje się on idiotyczny) i Słońce - niesamowite, fascynujące i potężne.

Postacie naszkicowane są w miarę dobrze - są to co prawda znane już z innych filmów klisze, ale scenarzyta stara się je jakoś modyfikować - a ich zachowania na pierwszy rzut oka wydają się logiczne. Trochę drażni jedynie ta całkowita gotowośc całej załogi do poświęcenia życia za pozostałych, ale da się to przeżyć i wytłumaczyć sobie tym, że jednak waga sprawy jest ogromna. Poza tym (na całe szczęście) więcej patosu i patriotycznej papki w "Sunshine" nie ma. Na plus można jeszcze prócz bardzo dobrych zdjęć i udźwiękowienia (które miejscami porusza aż garderobą widza), zaliczyć idealną muzykę i całą sekwencję rozgrywającą się na IkarusI

I jeżli chodzi o plusy to niestety to by było na tyle.
Mniej więcej od połowy filmu, aż do samego tragicznego zakończenia, nowy obraz Boyle'a gwałtownie obniża loty. Praktycznie z każdą sceną
coraz bardziej się pogrąża i powoduje rosnący niesmak u widza, że tak dobry materiał na poważne sf można było tak zmarnować. Scenarzysta
wprowadza kolejne, jeszcze bardziej efekciarskie sceny, niestety coraz mniej logiczne i prawdopodobne. Z powolnego sf robi się przez to sensacja, a co gorsze póżniej bzdurny horror. Bez żadnych wyjaśnień autorzy pokazują nam kolejne coraz to gorsze pomysły na rozwiązanie całej historii, które całkowicie kłócą się z klimatem pierwszej części filmu. Chyba największym jednak błędem twórców było wprowadzenie postaci Pinbackera (nachalne nawiązanie do Obcego R.Scotta) - niby zombie - który pojawia się znikąd gdy scenarzyście kończą się pomysły na to jak pozabijać załogę Ikarusa. A na dodatek końcówka filmu jest tak niesamowicie chaotyczna, że bardziej przypomina teledysk niż film.

6/10, W zasadzie powinno być 5, ale jednak wrażenie po seansie, gdy wychodzimy z ciemnej sali kinowej na niesamowicie słoneczny dzień po "Sunshine" robi ogromne wrażenie i za to jeden plusik więcej.

Pierwsze rozczarowanie roku....