Zasadniczo rozchodzi się o to, jak definiujemy rzeczywistość. Twórcy pragną skonfrontować widza z jego własną definicją tego pojęcia. Generalnie rzeczywiste jest to, co za takowe uznajemy i nasz wybór często prowadzi do konfliktu z innymi. Zaczyna się, jak „Sprzedawcy”, po drodze schodzi do poziomu „Obecności”, by finiszować jak jeden z odcinków „Z Archiwum X”. Fabuła nie rozstrzyga, czy Jonathan padł ofiarą zmowy czcicieli sił nadprzyrodzonych, czy własnej choroby umysłowej. O ile np. Tim Robbins czy Mickey Rourke znakomicie pokazali zmagania człowieka poddającego w wątpliwość własną poczytalność, a sam proces poszukiwania subiektywnej wersji prawdy ściśle wypełniał ramy fabularne, o tyle ani Frankie Muniz, ani tym bardziej autorzy scenariusza nawet przez moment nie zbliżają się do artystycznej intensywności „Drabiny Jakubowej” i „Harry Angel”. Seans zaczyna się niczym, wiedzie przez nic i po nic, zatem siłą rzeczy kończy w punkcie wyjścia. O Jonathanie wiemy tyle, że był nieszczęśliwy, samotny i dobrze rysował. O tym, czy zabił demon, czy bohater sam się wypatroszył, widz może równie dobrze zdecydować rzutem kością do gry, albo zbyć odpowiedź wzruszeniem ramion.