Jeszcze do niedawna wysoko ceniłem komputerowe animacje z studia Pixar czy Dream Works, ze względu na ich funkcję rozrywkową. Ale między bardzo dobrym filmem "na jeden raz" a arcydziełem jest ogromna przepaść. Myślałem, że naprawdę wspaniełe filmy animowane można robić tylko tradycyjną techniką. Wreszcie przejrzałem na oczy. To nie technika jest ważna. Wiekopomne dzieło może powstać przy użyciu każdej techniki.

Oczywiście, WALL.E nie jest majstersztykiem porównywalnym np. z pracami Miyzakiego, a nazywanie go arcydziełem trąci przesadą, jednakże... Przepaść została zasypana. Andrew Stenton (wizjoner, jak się domyślam z jego dorobku) pokazał klasę, decydując się na taki odważny film - bo nie ukrywajmy, z takiego pomysłu - choć b. dobrego - mogło wyjść coś... nudnego. A nie wyszło. Pierwsza połowa filmu była dokładniusieńko taka sama, jak ją sobie wyobrażałem, obejrzawszy zwiastun. Jednakże, druga część była dla dużym zaskoczeniem! Scena ludzi ślizgających się po tafli niczym szklane kulki jest wspaniale groteskowa. I jeszcze przytyk w stronę bezmyślnego podążania za trendami...

Strona techniczna - to jest po prostu nie do opisania. To trzeba zobaczyć na własne oczy. JAK ci ludzie to robią?!