Wall-E to zdecydowanie nowe spojrzenie na jakość filmów animowanych sygnowanych przez Disney'a. Rzeczywiście wywiera niesamowite wrażenie jako całość, jednakowoż cierpi na ostatnio stałą przypadłość Hollywodzkich produkcji - autorzy nie mogli się zdecydować czy marką Wally-E zasygnować uroczy, ale też filozoficzny film dla uniwersalnej widowni, czy zrobić ukłon w strone dzieci naiwną kreskówką. Pierwsza część filmu jest rewelacyjna - wizja apokaliptycznego świata aż nazbyt realistyczna; informacje na temat ewolucji ludzkości doskonale dozowane w miarę rozwoju fabuły. Autorzy Wally-E'go bardzo inteligentnie uwypuklili zakusy wielkich korporacji na rządzenie światem, zrecznie stylizując schyłek ludzkości na obraz lat 60' i 70' i towarzyszących im nachalnych reklamówek pokazujących szcześliwą Amerykańską rodzinę z ufnośćią spoglądającą w przyszłość z butelką Coca-Coli. Temu obrazowi towarzyszy znakomicie wyreżyserowana tułaczka robocika i jego zapoznanie się z Eve - niemalże w formie baletu. Wszystko realistycznie,w dobrych proporcjach....niestety od momentu opuszczenia Ziemi przez głownego bohatera czar trochę pryska. Animacja przestaje być już tak realistyczna - sterylne wnętrza statku kosmicznego są już sztuczne, a i ich mieszkańcy zupełnie niewiarygodni w porównaniu z perfekcyjną mimiką Eve. Obraz ludzkości XXVIII wieku rozczarowuje - zamiast ludzi widzimy komputerowo wygeneroane kule sadła - dlaczego twóry nie wysili się aby na tak realistycznym obrazie również ludzie wygłądali jak ludzie?? No fakt - nieruchawe kule są tańsze i prostrze w renderingu. A może jednak twórcy filmu wystraszyli się iż po psychologicznym początku filmu, raczej adresowanym (i zrozumiałym) do dorosłlej widowni, czas teraz zadowolić gusta dzieći śmiesznymi kukiełkami? Sytuacja ta zastanawia szczególnie w kontraście z reklamówkami świata doskonałego na których jednakowoż można była zauważyć pełnowartościowych ludzi.
Dodatkowo wkurza brak konsekwencji w obrazowaniu społeczeństwa wyewoulowanego do postaci wygodnickich prosiąt. Ta ewolucja została pozazana świetnie (scena z panteonem kapitanow na ścianie notabene próbowała usprawiedliwić uproszczoną animację ludzkich bohaterów na promie-utopii); jednakowoż w momencie próby ważący na oko 200 kilo kapitan, który jeszcze przed chwilą nie powinien był się ruszać, zgrabie jak sarenka zaczyna zasuwać po mostku kapitańskim walcząc z sztuczna inteligencją (ukłon w stronę 2001: Odyseja kosmiczna), i w sposób aż żałośnie naiwny (no może nie dla 3 latka) poskramia jej zakusy zdominowania pulchnych i naiwnych ziemian. Cała ta huśtawka pomiędzy scenami jak ze star-treka a Yatta-Mana, muzyką jak z Wojen Gwiezdnych w kontraście komediowymi wstawkami scenariuszowymi, realizmem animacji i fizyki świata a potwornymi uproszczeniam zwyczajnie drażni.
Na szczeście całość doskonale ratuje duet Wally-E - Eve, nie przestając być ani na chwile realistycznym w swym ujmującym balecie o ocalenie ludzkości i własne uczucia.

Polecam gorąco ten film, aczkolwiek można by z niego zrobić 2 zupełnie rózne obrazy: "Wally-ego" oraz "Kosmicznych Kowbojów - decydujące starcie"