właśnie zabrałem 900mg dxm i będe to ponownie oglądać
:)

To, czego zabrakło Inherent vice, aby znaleźć się na półce obok Fear and loathing in Las Vegas czy Biga Lebowskiego to moment otrzeźwienia, kontrastu, punktu kulminacyjnego. Dlaczego wszyscy bohaterowie traktują sposób mówienia Doca jako coś normalnego? Gość mówi niewyraźnie, czasami bez ciągłości, a tymczasem wszyscy z pobłażaniem traktują go jak zupełnie normalnego detektywa. Pod koniec obowiązkowa powinna być scena, gdy Doc budzi się "z ręką w nocniku" czy trafia na kogoś kto nie żyje w oparach substancji psychoaktywnych. Ponieważ nic takiego się nie dzieje, idea filmu rozmywa się, staje się nieczytelna, co potęguje fakt, że scenariusz nie dba, aby uświadomić nas, kto jest kim i jakie ma intencje. Wada ukryta zmierza w kierunku odprężającej, relaksacyjnej wizji, a trzyma się wątku kryminalnego. Zabrakło równowagi pomiędzy grą o wielką stawkę a dobrą zabawą bohaterów, która miała nam, widzom, się udzielić.

Oglądałem wszystkie na trzeźwo, bo niepotrzebne mi bycie na haju, by zrozumieć taki film, tak jak aktorom, którzy w nich grali też to było niepotrzebne.