Parafrazując słowa antropologa kultury Bronisława Malinowskiego: „Człowiek obce
kultury poznawać powinien nie tyle po to by zaspokajać ciekawość odkrywania czegoś
innego ale dlatego, by przez tę odmienność kulturową z którą się zetknie, mógł lepiej
poznać samego siebie”.
W dniu swoich 16 urodzin aborygeński chłopiec wysłany zostaje na tytułowe „Walkabout”
– wyprawę przez australijską pustynię przejście której uczynić ma z niego prawdziwego
mężczyznę. Dzieje jego wędrówki krzyżują się z losami dwójki białych dzieci: nastoletniej
dziewczyny u progu dorosłości i kilkuletniego chłopca, którzy w wyniku tragicznych
wypadków pozostawieni zostają na pastwę pustyni.
Nicolas Roeg nakręcił film, który zakwalifikować można do gatunku nazwanego przeze
mnie: kontemplacyjnym. Obrazy takie wymagają od oglądających cierpliwości oraz
pewnej wrażliwości emocjonalnej. Największą wartością dzieła jest jego klimat i sposób
w jaki oddziałuje na widza. Ogromną zasługę w tym miały piękne zdjęcia za
pośrednictwem których możemy niemalże poczuć namacalny kontakt z odległym
światem. Dodajmy do tego muzykę z pełnymi znaczeń, partiami wokalnymi, a
nieśpiesznie wyłoni się dzieło na wskroś zmysłowe. Wraz z dwójką białych bohaterów
widz dosłownie gubi się w, z pozoru nieprzyjaznej dla ludzi krainie.
Krótka, samotna egzystencja w ekstremalnych warunkach uświadamia człowiekowi jak
bardzo oddalił się od natury. Namacalne stają się bezmyślność i marnotrawstwo
zasobów oraz brak podstawowej wiedzy - wiedzy koniecznej by przeżyć. Domyślać się
nam pozostaje jak tragicznie ta wyprawa mogła się zakończyć gdyby nie spotkanie z
młodym aborygenem. Osobnik niecywilizowany, dziki, ale żyjący w harmonii z otaczającą
go rzeczywistością staje się głównym nośnikiem wiedzy o otaczającym świecie. Podczas
wspólnej wyprawy dochodzi do zderzenia dwóch jakże różnych kultur. Wzajemne
oddziaływanie na siebie bohaterów sprawi, iż rodzeństwo będzie miało szansę przybliżyć
się do tej trudno uchwytnej zmysłami współegzystencji z naturą. Okazuje się, iż pomimo
tak wielkich różnic pierwotne instynkty jak: przetrwania, bliskości, czy rozrodczy odnieść
można do wszystkich ludzi, bez względu na odmienność kulturową jaką sobą
reprezentują. Najbardziej jednak zauważalne jest napięcie erotyczne pomiędzy dwójką
bohaterów. To jak na siebie patrzą oraz zwykłe czynności którym się oddają (przeprawa
przez strumień, wspinaczka po drzewie czy kąpiel w rzece), wyzwalają ładunek
seksualny, który zawisa w powietrzu czekając na dogodną chwilę by wybuchnąć… Młoda
dziewczyna jednak nie jest w stanie poddać się instynktowi, zbyt mocno już przesiąkła
współczesną „białą” cywilizacją by dać się mu ponieść. Czułość którą cała przygoda
pozostawi już na zawsze w jej sercu da chwilowy upust podczas strącania dłońmi
mrówek z nagiego torsu aborygena.

„W moje serce uderza wiatr... z dalekich miejsc wiejący. Czym są te niebieskie we
wspomnieniach wzgórza? Co to za iglice, co to za zagrody? To kraina utraconego
spokoju. Widzę jej lśniące równiny, szczęśliwe gościńce, gdzie byłem... i już nie
powrócę”.

Piękne kino.