Warcraft: Początek Forum

powrót do forum filmu Warcraft: Początek

Warcrap

ocenił(a) film na 5

Warcraft: Początek miał być cudem na kiju. Niestety, cudów nie ma a kijek można sobie co najwyżej wsadzić w dupę.

Ponoć miał to być film, który namiesza na filmowej scenie i przywróci blask ekranizacjom gier komputerowych - czy też raczej: wreszcie je o niego przyprawi, jako że do tej pory żadna z adaptacji nie zrobiła wrażenia na krytykach. A przynajmniej zamierzonego wrażenia; jestem pewien że niejeden opuścił salę w połowie przeróżnych Hitmanów czy Mortal Kombatów przeczuwając nadchodzące torsje. Piszę "ponoć", ponieważ kampania reklamowa była wyjątkowo skromna i właściwie poza osobami nieśledzącymi tematu ciężko powiedzieć, żeby tytuł przebił się do szerszej publiczności. Tymczasem fani zdają się traktować go niczym marvelowskich Avengersów i wieszczą, że zapoczątkuje boom na filmy "growe" podobnie jak kolesiom w rajtuzach udało się opętać całą planetę. Miał być "LOTR zaorany" i tak dalej.

I tak nie powstrzyma to oburzonych komentarzy, ale dla co bardziej rozumnych na wszelki wypadek zadeklaruję: mam to szczęście, że potrafię dostrzegać obie strony barykady i po obu zdarza mi się stać. Rozumiem fanowskie przymykanie oka na niedoskonałości czy koncentrację na dobrych stronach adaptacji. Rozumiem też podejście bardziej analityczne i rozpatrywanie filmu pod kątem filmu a nie fanserwisu. Ale gdy przychodzi co do czego, to uważam że filmy ocenia się jako filmy i opinia fana jest drugorzędna: fan potrafi łyknąć opowiadania pisane przez innych entuzjastów, w których bohaterowie dowolnej franczyzy łączą się w gejowskie pary lub ubierają choinkę w Śródziemiu, tak więc skłonny jestem uznać że ich opinia może być nie do końca obiektywna. Sam jestem graczem, więc nie wysysam tego z palca.

To powiedziawszy - jak wypada Warcraft jako film i próba podboju Holiłudu?

Niestety - nie najlepiej. Film kuleje na tak wielu płaszczyznach, że aż ciężko wybrać pierwszą ofiarę. Może najpierw przejedźmy się po bohaterach, czy też raczej: postaciach, bowiem ciężko jest spośród chmary przewijających się przez ekran manekinów wskazać protagonistę filmu. Logika podpowiada, że powinien to być któryś z ludzi - ale nie, żadna z papierowych wycinanek nie prowokuje do tego, by się z nią w jakikolwiek sposób utożsamić. Momenty, w których scenarzysta próbował tchnąć nieco życia w postaci wypadają komicznie - rechotałem w rękaw przez całą scenę przy ognisku, podczas której "bohaterowie" dzielą się wspominkami i niby mają wzbudzić naszą sympatię. Wypadło to niemal autoparodystycznie, wiecie, nie ma to jak nakreślająca charakter postaci rozmowa przy ognisku. Przypomniał mi się początek Star Trek V i niemal zapragnąłem aby zaczęli śpiewać "Row, row, row your boat". Nie pomagają w tym dialogi, które zatrważająco często brną w banały o mądrości, miłości, odwadze i przeznaczeniu. Do tego ludziów jest multum i szybko można się pogubić pośród bród, heavymetalowych fryzur i koców robiących za płaszcze. Czy umiera jakiś random, czy syn kogoś istotnego - emocjonalna reakcja widza jest taka sama i oscyluje wokół niemrawego "mehh..."

Co więc zaskakujące - łatwiej można się utożsamić z teoretycznymi antybohaterami, czyli którymś z orków. Pomysł, by obdarzyć wielkie zielone paskudy osobowością i zaserwować im takie problemy jak poród na polu bitwy jest interesujący i sprawia że (zgodnie zresztą z oryginałem) orkowie nie są tylko pretekstem do ukazania scen walki. Problem w tym, że to nie ludzie. Jeśli więc nie jesteś jednym z tych świrów, którzy potrafią zakochać się w Na'vi, to będziesz mieć opory przed kibicowaniem zielonej krzyżówce goryla z odyńcem.

Nie pomaga w tym decyzja filmowców, by wszystko, co nie jest człowiekiem, wygenerować w komputerze. Zgroza. W obsadzie jest między innymi bardzo przeze mnie lubiany Clancy Brown - ale co mi po Clancy'm, skoro jego gra zamaskowana jest kilkoma warstwami tekstur? Orkowie, krasnoludy, wilki, nawet miejscami konie i pojawiający się w jednej scenie jelonek - wszystko jest cyfrowe, sztuczne i na kilometr wali CGI. Ja naprawdę nie ogarniam - od kiedy to prawdziwa twarz przed kamerą stała się passe? Czy w Holywood panuje strajk charakteryzatorów? Wiem, że nadchodzące porównanie wywoła klekot niejednej klawiatury, ale, sorry - orkowie w LOTR wyglądali po stokroć lepiej. Być może dlatego, że, wiecie, BYLI w tym filmie..? Że wzięto kilku byków, wysmarowano błotem, nałożono protezy i makijaż i postawiono ich przed kamerą..? Podobnie z krasnoludami - może jestem staroszkolny, ale wolę karła z doczepioną brodą zamiast animowanej pokraki, pałętającej się do tego obok nielicznych prawdziwych aktorów, nieprzyjemnie odróżniając się na ich tle.

Rozumiem oczywiście, że w niektórych scenach akcji skorzystanie z CGI przy tworzeniu sceny stało się w podobnych filmach nieodzowne - ale czy nawet w zbliżeniach, podczas spokojnych dialogów, których o dziwo jest u orków więcej niż można by się było spodziewać - trzeba koniecznie walić po oczach komputerem? Nie można było choć w takich momentach wbić aktora w kostium i przykleić mu kły i podbródek Asha Williamsa?

Parada renderowanych paskud i drewnianych rycerzyków sprawia, że ciężko określić sobie jakiegokolwiek protagonistę, z którym można by się utożsamiać. Postaci nawciskano do filmu zdecydowanie zbyt dużo, nie zapewniając im właściwie żadnej ekspozycji, przez co już w chwilę po rozpoczęciu seansu ma się wrażenie, że oto na naszych oczach rozpoczyna się drugi sezon serialu, którego pierwsze odcinki nas ominęły.

Na pewno pomaga w tej sytuacji znajomość warcraftowego lore - ktoś, kto cutscenki z gier potrafi wyrecytować z podziałem na role będzie miał zapewne łatwiej. Mogę tylko domniemywać, ponieważ osobiście traktowałem Warcrafty jako gry i w sumie bardziej skupiałem się na, wiecie, graniu, niż zgłębianiu kolejnych popłuczyn po Tolkienie. Proszę sobie w tym momencie nie podnosić ciśnienia, dla mnie każde fantasy to popłuczyny po JRR, nawet moje kochane Elder Scrollsy. Gdyby zaś ktoś nakręcił mi film "Skyrim" w którym próbowałby w dwóch godzinach ućkać wszystkich NPCów z każdego zakamarka mapy, to też bym stwierdził że go pogięło. Lore to lore, a zasady filmowej narracji to zasady filmowej narracji; wsadzanie do swojego filmu chmary postaci by zadowolić fanów to nie metoda na zrobienie dobrego filmu - to tylko klasyczny fanserwis.

Nie będę się z tego względu rozpisywał o fabule, gdyż w natłoku pokręconych imion, nazw własnych i skakania między wątkami po pewnym czasie poddałem się w próbach uporządkowania tego wszystkiego i po prostu dałem się nieść opowieści. Ta jest standardowa: są sobie źli orkowie, napadają na dobrych ludzi, ludzie nie ogarniają co się dzieje; bladoskórzy montują ekipę rycerzyków i magów i próbują pokonać Zło przy pomocy kolaborantów z drugiej strony barykady (lub portalu, ściślej mówiąc). Ponoć jest to przeniesienie fabuły pierwszej części, ale w tym wypadku muszę wierzyć na słowo - znanego mi z gier cięcia drzew na nowe budynki było raczej niewiele. Sam zaś rozwój wydarzeń, oprócz dwóch małych twistów, zgodny jest z typowymi przedstawicielami tego typu fantasy. Po seansie mam wrażenie że nie wyniosłem z tego filmu nic godnego streszczania znajomym - wszystko to znamy z He-Mana czy Gwiezdnych Wrót. O tym, że zakończenie zapowiada kolejne części, chyba nie muszę nawet wspominać.

Jeśli nie obchodzą nas bohaterowie a fabuła jest zbiorem znanych skądinąd motywów, to jedyną szansą na ratunek są sceny akcji i strona wizualna filmu. Tutaj na szczęście jest nieco lepiej, choć też nie jest idealnie.

Może zacznę od wizualiów, żeby zakończyć temat minusów tego filmu. Warcraft miejscami wygląda paskudnie. Jedne z najgorszych efektów korzystających z greenscreena jakie ostatnimi laty napluto na ekran. Najgorsze są momenty, gdy jakieś ludzkie postacie mają cyfrowe tło bezpośrednio za sobą - kompozycja aktorów w resztę obrazu woła o pomstę do nieba. Jedno z ujęć z finału, gdy za bohaterem tłoczy się banda orków, było tak koszmarne, że nie mogę doczekać się wydania DVD; muszę to zobaczyć jeszcze raz żeby w pełnej krasie zapauzować obraz i rozkoszować się sztucznością. Drapię się po głowie czytając opinie o wyglądzie filmu - zachwytów nad wizualiami zupełnie w tym przypadku nie rozumiem. Owszem, byłbym pod wrażeniem gdyby były to cutscenki w grze, ale w kinie oczekuję jednak pewnej jakości. Nie przekonują mnie ani fejkowe widoczki, ani sztuczni orkowie, ani efekty czarów przywodzące na myśl reklamy Mentosów. Może byłoby inaczej, gdyby zdecydowano się i ludzi zrobić w komputerze - wtedy nie wyróżniali by się aż tak na tle tych plastikowych, sztucznych środowisk i nie powstawałby taki dysonans?

Boli to tym bardziej, że sam design świata jest zacny i naprawdę byłbym zachwycony, gdyby nakręcono więcej tego filmu "naprawdę". Ot, choćby wygląd orkowych zbroi i wyposażenia czy ludzkie miasta - same projekty są naprawdę miłe dla oka i dałbym wiele, by Clancy'ego Browna zobaczyć w kostiumie, pełnym makijażu i z tymi wszystkimi kościejami wiszącymi mu na klacie i wyrastającymi z pleców. Coś genialnego. Szkoda że zmarnowano tak fajne pomysły na zupełnie nijakie CGI, bo nawet tak banalne ujęcia jak zdejmowanie futra przed walką walą fejkiem.

Mogę za to pochwalić (wreszcie) sceny akcji. Niektóre nakręcone są naprawdę fajnie, z pomysłem i z jajem. Pościg podczas którego upindalają koniu nóżki, wystrzał z muszkietu prosto w orkową łapę, miażdżące ciosy młotem - kiedy na ekranie zaczyna się coś dziać, to dzieje się całkiem interesująco. Nadal oczywiście jest to komputer, ale dobre pomysły na choreografię walk przebijają się nawet przez CGI. Poza pojedynkami magicznymi, które jak to zwykle bywa sprowadzają się do mamrotania dziwnych słów, wykrzywiania mordy oraz wyciągania rąk otoczonych kolorowymi światełkami - sceny akcji wyglądają całkiem solidnie. Było kilka momentów, kiedy aż "czułem" ciosy, czyli: jest OK.

Wypada wspomnieć jeszcze o licznych elementach humorystycznych. Dawno się tak nie uśmiałem na filmie nie będącym gatunkowo komedią. Od wykorzystywania spranych klisz, poprzez autoironiczne w swym pompatyźmie sceny, aż po akcje typu poród na czworaka czy zabicie mamy Bambi - niejedna scena sprawiła, że po cichaczu chichotałem w kułak. Podobnie miała się sprawa podczas niektórych zbyt nadętych dialogów - ubijcie mnie, ale nie sposób nie pękać ze śmiechu, kiedy jeden z bohaterów zasuwa pełną powagi mowę w kierunku wymalowanej na zielono baby z doczepionymi kłami (jedna, jedyna aktorka wcielająca się w postać z orkową krwią w obiegu a nieprzesłonięta iluśbitową tapetą)! Albo gdy po urodzeniu dziecka "położnik" odwala Króla Lwa prezentując je hordzie; tego typu scen jest w filmie dość sporo i im dłużej nad tym rozmyślam, tym bardziej jestem przekonany, że Warcraft dorobi się z czasem reputacji filmu "tak złego, że aż dobrego" i stanie się guilty pleasure dla wielu osób. O ironio, mogę być jedną z nich.

Podsumowując - mamy bardzo średni film, ale (jak mniemam) idealny produkt dla fana franczyzy. Wrażenia co większych wielbicieli gry zdają się to potwierdzać: widzowie wymieniają dziesiątki nawiązań do ich ukochanego tytułu, jednocześnie przyznając, że osoba niezaznajomiona z marką może mieć spore problemy z wsiąknięciem w film. Powtarzają się obserwacje, że postaci i wątków jest za dużo jak na jeden film - zwłaszcza pierwszy w planowanym tasiemcu. Przewijają się negatywne uwagi na temat aktorstwa. Nie jest więc tak, że fani nie widzą wad tej ekranizacji - jak zwykle, twierdzić że jest idealna będą tylko psychofani oceniający obraz jedynie pod kątem stężenia fanserwisu. A że ten jest spory, to i dychy będą się sypać.

Tymczasem jako film Warcraft jest dość słaby. Brak wyraźnego protagonisty, natłok wątków i chaotyczny montaż (chwilami naprawdę przypomina styl produkcji telewizyjnej) sprawiają, że oglądanie go zwyczajnie męczy. Sytuację rozładowują wspomniane liczne momenty komediowe, ale nie było to zapewne intencją twórców. W połączeniu z paskudnymi gdzieniegdzie efektami otrzymujemy film, który w latach 90tych wyszedłby od razu na VHSie. Doprawdy, wstyd trochę, że tak uznana marka otrzymała tak przeciętną adaptację. Nie myślicie bowiem że film jest kompletnym gniotem - nie; jest tylko okrutnie przeciętny i poza puszczaniem oczka do fanów nie oferuje właściwie nic wyróżniającego go na tle pozostałych filmów fantasy.

Moim zdaniem sprawdziłby się dużo lepiej jako przerywniki fabularne do gry. Tego nie rozumiem najbardziej: czemu Blizzard po prostu nie stworzył Warcrafta 4? Czy przypadkiem nie czas już na wskrzeszenie kultowej serii? Od ponad dekady karmią rynek kolejnymi dodatkami do wiejącego nudą klikacza - ops, przepraszam: do innowacyjnej wieloosobowej gry sieciowej - skazując biednych Koreańczyków do tyrania w wiekową "trójkę"... Zlitowali by się nad nimi i nad nami i wypuścili godną kontynuację. W niej zaś film o takiej jakości robiłby naprawdę solidne wrażenie. Zaryzykowałbym wtedy nawet stwierdzenie, że to najładniejsze cutscenki jakie widziałem w życiu.

Ale, niestety, Warcraft: Początek to nie element gry. To wypuszczony do kin film fantasy klasy B na miarę 2016 roku. Aż tyle i tylko tyle. Fanserwis fanserwisem, ale jako film - robi rozczarowująco niewielkie wrażenie.

Nie będę apelował do wystawiania ocen podobnych do mojej - każdy niech sobie ocenia jak chce. Apeluję za to o rozsądek w innej kwestii, mianowicie szukania spisków. Drodzy psychofani (do normalnych fanów tego nie kieruję - wy się w spiski nie bawicie), otóż nie każdy, kto nie dał temu filmowi dychy to kupiony przez żydomasonerię frajer. Nie każdy, kto się przy nim nie masturbuje to Janusz który nie widział gry na oczy. Są po prostu wśród nas gracze-filmaniacy, którzy chcą ocenić ten film uczciwie. A do tego trzeba niestety zdjąć psychofańskie okularki.