Rok 1941. Warszawa. Młody Polak, ryzykując życiem, kręci amatorski film ukazujący rzeczywistość po obu stronach muru warszawskiego getta. Odnalezienie taśmy po latach jest pretekstem dla reżysera Erica Bednarskiego, by wrócić do wydarzeń wyrwania i odgrodzenia części miasta, eksterminacji mieszkańców i destrukcji. Przejmujący archiwalny materiał, jedyny do tej pory nienazistowski i niepropagandowy dokument z tamtego miejsca, wpleciony w film, staje się niemym świadkiem tragedii. Zestawiony ze wspomnieniami ocalałych z getta, mieszkańców Warszawy oraz opiniami historyków, architektów i artystów, ukazuje zarówno pamięć o tamtych wydarzeniach. Film stawia pytania o to, co znaczy dla miasta i jego funkcjonowania tragedia w tak niespotykanej skali.
Równolegle widzimy sceny z życia nowoczesnej, dynamicznej metropolii, w której ślady ran sprzed 75 lat wciąż są namacalne i widoczne. Zmuszają one do refleksji nad procesami z jednej strony odbudowy i rozwoju, a z drugiej utrwalania pamięci.

Tematem filmu jest pamięć miasta. Reżyser zastanawia się, jaki wpływ na dzisiejszą stolicę miało utworzenie getta, zestawia obrazy z przeszłości ze zdjęciami współczesnego miasta, rozmawia z osobami, które pamiętają życie w getcie. Film pokazuje też bezwzględną niemiecką biurokrację i plan podziału miasta, które miało ulec marginalizacji, a jego mieszkańcy - systemowej zagładzie.
Integralną częścią filmu jest, nigdy dotychczas niepublikowany, pierwszy niepropagandowy, nakręcony przez Polaka Alfonsa Ziółkowskiego, zapis filmowy z warszawskiego getta.