Po pierwsze- komedia. Komedią jest jedynie to, że ktoś zaliczył “Weekend” do tego gatunku. Niniejsza produkcja z komedią nie ma nic wspólnego, chyba, że śmieszą kogoś powszechnie znane powiedzonka, w których jedno słowo zastąpione jest wulgaryzmem. O tak, wtedy można wpaść pod krzesło, tak jak w którejś z pierwszych scen- a konkretnie chodzi mi o scenę w windzie. Oj, naród nasz nie trudno rozbawić, oj nie trudno… Teksty były czasem poniżej poziomu , ale rozbawiły salę, więc może i się czepiam, ale przynajmniej wiem, że mam zupełnie inne poczucie humoru. Nie mówię, że śmieszą mnie bardziej wyszukane gagi, ale po prostu inne. Ja bym zaliczyła ten film do sensacji (ale on sam na pewno jej nie wywoła).

Teraz przyczepię się do wpadek. A szczególnie tej jednej, podczas której Max, Gula i Maja uciekają przed komisarzem. Nie wiem jakim cudem było możliwe to, że na kocich łbach podczas hamowania samochodu powstał taki dźwięk, jakby to auto hamowało na asfalcie… Coś tu chyba się panom twórcom pokiełbasiło. A może efekty dźwiękowe w tej scenie dali z podkładu do gry ,,Need for Speed:Most Wanted” i nie zauważyli, ze tam na jezdni jest gładziutka powierzchnia? No cóż, nie każdy chce się wysilać przy tworzeniu efektów.

Ogólnie film trąci wpływami z filmów Tarantino, z Matrixa, a nawet z Leona Zawodowca( już przy tej scenie, gdzie facet zwisa z sufitu, a ja chwilę wcześniej przewidziałam, że tak właśnie się ukrył, zaczęłam być pewna w 100%, że ,,Weekend” to po prostu wydzieranka stworzona przez dużego chłopca zafascynowanego amerykańskimi odmóżdżaczami) . Pan Pazura widocznie myślał, że jeśli połączy najbardziej charakterystyczne elementy z kina światowego, to będzie miał zagwarantowany hit na swoim koncie... Ale nie wiem, czy te zmarnowane hektolitry sztucznej krwi, znani aktorzy, a także zgrabne nogi, na które widz patrzył z dobre 2 minuty, uratują tego frankensteina.

Jedno, do czego nie mogę się przyczepić, to muzyka. To jest chyba jedyny plus tego filmu.
Niestety nie mam tu możliwości napisania innych dodatnich cech i nie mam szans posłużyć się metodą tzw. kanapki, bo, niestety, brakuje mi tutaj jeszcze jednej kromki chleba, która mogłaby zakryć całą tą “kupę” składników.