Nie wkładajmy wszystkich do jednego worka! Rodzimym produkcjom można zaufać. Mniejsze zło ostatnio, albo Wszystko będzie dobrze...Super! Albo komedie Lubaszenki, Gąsiorowskiego Czas Surferów... No, ale Pazura...
Co miałam podważyć to podważyłam, a pod resztą komentarza podpisuję się oburącz!

Mi też jest przykro. Przede wszystkim ciebie, że w XXI wieku ciągle wierzysz w ambicję polskiej kinematografii. Niestety kino pełnometrażowe jest odzwierciedleniem kina telewizyjnego. W obu rządzi minimalizm, żer na emocjach mało wymagającego widza. Efektem tego jest przeświadczenie reżyserów, że skoro ludzie oglądają seriale obyczajowe w telewizjach publicznych i popularnych, to wystarczy stworzyć film obyczajowy, dodać do niego słowo komedia albo komedia romantyczna, wrzucić kilka oklepanych nazwisk i to się sprzeda. Sprzedać się sprzeda, bo polakowi nie zależy na obejrzeniu czegoś nie zapomnianego. Stąd najpierw wysyp komedii romantycznych, potem komedii obyczajowych, a potem komedii sensacyjnych, o których po premierze nikt nie chce i nie będzie pamiętać